Մի քանի օրից Երևանում միմյանց դեմ կմրցեն Հայաստանի և Պորտուգալիայի ընտրանիները: Սա Հայաստանի հավաքականի հերթական խաղն է Եվրո 2016 նախընտրական փուլում:
Հայաստանի հավաքականը Եվրոպայի 2016 թվականի եզրափակիչ ուղեգիր ձեռք բերելու բոլոր շանսերը գործնականում կորցրել է: Կան միայն տեսական հնարավորություններ, բայց նույնիսկ հրաշքն այդ տեսական հնարավորոթյուններն ի կատար չի ածի:
Հավաքականը գտնվում է ծայրահեղ ծանր վիճակում: Ֆուտբոլիստների մոտ կարծես չկա այն նվիրումը, որով ծնվեց մեր ոսկե հավաքականը: Շատերը վախենում են բարձրաձայնել, բայց մեր հավաքականի առաջատարները՝ Մովսիսյան Յուրան և Հենրիխ Մխիթարյանը, իրենց ուժերը կարծես խնայում են հավաքականի խաղերի ժամանակ ու 100 տոկոսվ չեն նվիրվում խաղին: Սա անզեն աչքով էլ կարելի է տեսնել: Մնացած ֆուտբոլիստներն էլ չեն փայլում իրենց նվիրվածությամբ: Անցնենք ֆուտբոլիստների թեման, հույս ունեմ՝ նրանք կհասկանան, որ հավաքականն է կարևոր տվյալ պարագայում:
Վերը նշված խոսքերիս ընդդիմանալուց առաջ խորհուրդ կտամ ևս մեկ անգամ նայել Ալբանիա-Հայաստան հանդիպումը:
Ֆեդերացիայի իռացիոնալ գործողությունները զարմանք են առաջացնում: Ես Սարգիս Հովսեփյանին՝ որպես Հայաստանի հավաքականի լեգենդ, հարգում եմ ու հարգում եմ նրա նվիրվածությունը հայրենիքին, բայց որքանո՞վ է ճիշտ մրցաշրջանի կեսին մարզիչ փոխելը: Բերնար Շալանդը գուցե ինքնասածին մարդ չէր, բայց լավ մարզիչ էր, մնում էր չմիջատել նրա գործողություններին: Մյուս կողմից Սարգիս Հովսեփյանը՝ որպես մարզիչ, չստացված մրցաշրջանում կարող է փորձ ձեռք բերել, բայց արի ու տես՝ այս մտորումներին երկրորդ հարվածն է տեղում, հավաքական չի հրավիրվում Արթուր Եզիգարյանը: Հարց, իսկ ո՞վ է փոխարինելու Եզիգարյանին, կամ ինչո՞ւ հավաքական չհրավիրվեց Եզիգարյանը: Սրանք հարցեր են, որ ռացիոնալ պատասխան ունենալ չեն կարող:
Կատաստրոֆիկ վատ վիճակում է գտնվում նաև ներքին առաջնությունը: Մենք չունենք այնպիսի մի ակումբ, որը կարող է հավասարը հավասարին մրցել եվրոպական որևէ վատ ցուցանիշ ունեցող ակումբի հետ:
Այսքան խնդիրներից հետո դնել ու ասել, որ ամեն ինչ լավ է, դա արդեն լավ չէ: Իսկ ճիշտն ասողներին էլ քննադատելն արդեն...
