Interpress.am–ը գրում է.
Այս ուրբաթ իմ հարազատների հետ ոգեկոչելու եմ Հայոց Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցը: Մենք պետք է հիշենք միլիոնավոր մարդկանց, որոնց սպանել են, այդ թվում իմ ընտանիքի անդամներին, նաև տատիկիս, որին ճակատագրի բերումով հաջողվել է փախչել:
Բայց հայրենակիցներիս և ինձ համար շատ ցավալի է, որ բրիտանական կառավարությունը դեռ հրաժարվում է ճանաչել այն, ինչ Հռոմի Պապը վերջերս հիշեցրեց աշխարհին՝ դա 20-րդ դարի առաջին ցեղասպանությունն էր (թեև մյուսները պնդում են, որ այդ մռայլ անվանումը հարմար է 1904-1909-ին գերմանացիների իրականացրած Նամիբիայի բնիկ ժողովուրդների զանգվածային սպանությանը):
Հռոմի Ֆրանցիսկոս պապն ասաց, որ մենք պարտավոր ենք հարգել զոհվածների հիշատակը, քանի որ, հիշողության կորստի դեպքում, վերքերը թարախակալում են»: Հայոց Ցեղասպանության կոլեկտիվ լռությունը, փաստորեն, թույլ է տվել Հիտլերին հետագայում սկսել հրեաների բնաջնջումը: Որպես առաջին հայը բրիտանական խորհրդարանում, ես սարսափած եմ, որ Մեծ Բրիտանիան, ինչպես նաև ԱՄՆ-ն, ՆԱՏՕ-ի իրենց դաշնակից Թուրքիային չվիրավորելու համար ժխտում են Հայոց Ցեղասպանությունը: Պատմաբանների մեծ մասն ընդունում է, որ ավելի քան 1.5 միլիոն հայ է կոտորվել բռնության ալիքի ժամանակ, որն ուղեկցվել է Օսմանյան կայսրության անկումով:
Ամբողջ աշխարհում առնվազն 20 երկրներում պաշտոնապես կոտորածը ճանաչել են որպես ցեղասպանություն, նրանց թվում է Ֆրանսիան, Գերմանիան, Իտալիան, Ռուսաստանը և Եվրոպական խորհրդարանը:
Իմ մեծ պապը և նրա որդիները 1915 թվականին մահապատժի են ենթարկվել Օսմանյան կայսրության կառավարական ուժերի կողմից: Դուստրը՝ իմ տատիկը, որ այն ժամանակ դեռահաս էր, փախել է մեռած ձևանալով:
Մոր հետ մի քանի շաբաթում Էրզրումից՝ արևելյան Թուրքիայից, որտեղ նրա ընտանիքն է ապրել, ոտաբոբիկ քայլելով սոված ու անփող հասել են Հյուսիսային Իրաքի Մոսուլ քաղաք:
Հայրս ծնվել է Մոսուլում է 1930 թվականին: Այնուհետև տեղափոխվել է Բաղդադ, որտեղ հանդիպել է մորս: Քույրս և ես ծնվել ու մեծացել ենք Բաղդադում, որտեղ ապրել ենք որպես փախստականներ:
Չնայած Հայաստանում չէի եղել, բայց մեծանում էի որպես հայ: Ներկա էինք լինում հայկական պատարագին, երգում էի երգչախմբում ու հայերեն սովորում: Ես տանը հայերեն եմ խոսել և այսօր էլ խոսում եմ ծնողներիս ու քրոջս հետ: Ամեն տարի ցեղասպանության տարելիցը նշում ենք եկեղեցում աղոթելով: Ցավոք, իմ տատիկը երիտասարդ է մահացել և ես նրան չեմ ճանաչել, բայց ընտանիքով ու ընկերներով հավաքվում ենք հիշելու պատմությունները: Մեզ մշտապես հիշեցրել են ցեղասպանության մասին, ինչի պատճառով հայտնվեցինք Բաղդադում, որտեղ մեզ ասացին, որ որպես քրիստոնյաներ, մենք փոքրամասնություն ենք:
Մեր զգացումները Թուրքիայի նկատմամբ նույնն են, ինչ բրիտանացիներինը Գերմանիայի նկատմամբ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո: Դա այն վայրը չէ, որը մենք կընտրենք արձակուրդն անցկացնելու համար: Բայց ես մինչև հիմա տեղեկանում եմ, թե ինչքան շատ թուրքեր են հայ կյանքեր փրկել:
Մեր ընտանիքում առաջնայինը եղել է կրթությունը: Դա է փախստականների փախուստի միջոցը: Մենք բարգավաճում էինք Իրաքում, սակայն պարզ էր, որ պետք է հեռանայինք: Ծոցի առաջին պատերազմի վտանգը զգալի էր և ես հիշում եմ հորս, որ ասաց. «Երեխաներ, պետք է հեռանալ այստեղից»:
Հայրս կրթվել էր ճիզվիտների մոտ և երբ քննարկում էինք, թե որտեղ եմ շարունակելու ուսումս, Իռլանդիան էր բնական ընտրությունը: Այնտեղ բժշկություն եմ սովորել վիրաբույժների թագավորական քոլեջում, ասպիրանտուրան սովորել եմ Դուբլինի Երրորդութուն քոլեջում մինչև 1990-ին Լոնդոն տեղափոխվելը, որտեղ սկսել եմ աշխատել նվազագույն ինվազիվ վիրահատության նոր տեխնիկայի զարգացման վրա, որպես Աշխատանքի առողջապահության նախարար օգնել եմ բարելավել առողջապահության համակարգը:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
