Զանգ

- Այդ ո՞ւր, այսօր շաբաթ է: - Ո՛չ մի տեղ, մա՛մ ջան, ուղղակի: - Հայելին մաշվեց քո հայացքից, եթե տեղ չես գնում, ինչո՞ւ ես շրթունքներդ ներկում և վերջապես հագնվիր, ի՞նչ վիճակ է: - Մամ լա՜վ էլի, զգեստ եմ ընտրում, չեմ կարողանում որոշել: - Երեսուն տարեկան ես, բայց դեռ քամիներ են գլխումդ, սպիտակը հագի՛ր, ի՞նչ կա մտածելու: Լուռ նայեց մոր աչքերին, ժպտաց, ձեռքը բարի կախարդի նման սահեցրեց ուսերին իջնող մազերի վրայով, հետո շոյեց իրանը, ազդրերը, մեկ քայլ ետ գնաց, հայելու առաջ կոտրատվեց: - Դեռ մի բան արժե՞մ, մամ ջան: - Գեղեցիկ ես, բայց ինչպես միշտ՝ գլուխդ դատարկ: Ծիծաղեց: «Մնաց տասնութ րոպե, կզանգի, նոր մամային կասեմ, որ հրավիրված եմ, թող ժամանակից շուտ չիմանա, ճիշտ է պայմանավորվելու ենք երեկոյան հանդիպման համար, բայց ես լավ գիտեմ տղամարդկանց, նույնիսկ հեռախոսով խոսելիս պետք է լինես կոկիկ ու հարդարված…» - Մամ, գիտե՞ս՝ ինչն եմ ափսոսում, գժվելու աստիճան: Մայրը հարցական նայեց աղջկան, նայե՞ց, ո՜չ, տեսավ իրեն երիտասարդ ժամանակ, թռի վռի մի աղջնակի տեսքով, անհո՜գ, սիրահարվա՜ծ, ամեն ինչ մոռացած հանուն… - Ի՞նչ, մի խելոք բան ասա: - Որ դու մազերը ֆեն անել այդպես էլ չսովորեցիր, հիմա ի՞նչ, առավոտ շուտ հարևան Լիլոյին կանչեմ, մի քիչ շո՞ւտ չի: Նայեց ժամացույցին: « Մնաց տասնչորս րոպե, չեմ հասցնի…» - Զուգագուլպա մի՛ հագիր, ինչո՞ւ ես ձգում մարմինդ: - Մա՞մ, ի՞նչ ես ասում: - Առաջին հանդիպման ժամանակ ճիշտ չէ, նա քո երեսին է նայելու անընդհատ, քեզ է լսելու, երբեք թույլ չտաս նրանից առաջ ընկնել, որ ետևիցդ չնայի, հասկանո՞ւմ ես: Իսկ այ, երկրորդ անգամ անպայման մարմինդ ձգած կգնաս, չնայած լավ մարմին ունես: - Մա՞մ, այդ դո՞ւ ես ասում, դո՞ւ, որ ամբողջ կյանքումդ ուսանողներին Չերնիշևսկի ես բացատրել, հիմա տղամարդկանցից ես խոսում, որտեղի՞ց այդքան գործնական խորհուրդներ: Մենք երեկոյան ենք հանդիպելու: - Գիտե՜մ, մոտավորապես կռահեցի, հիմա սպասում ես նրա զանգին, անհանգստանում, գեղեցկանում, այդպես ենք մենք՝ կանայք: Ե՞րբ է խոսք տվել զանգելու: - Տասին, նա պարտաճանաչ է, գիտեմ, մնաց իննը րոպե, մա՛մ: - Կզանգի՜, մի անհանգստացիր, տղամարդիկ արդեն երկու հազար տարի է՝ չեն փոխվում, այդպիսին են նրանք, լավ, ես սուրճ պատրաստեմ, խմենք: - Մա՞մ, չես հասկանո՞ւմ, մնացել է ութ րոպե ի՞սկ դու, սուրճ, ա՜յ քեզ բան: Մայրը խոհանոցում էր, երբ լսեց կորցրած ձագին գրկին սեղմելու մի վայրի բղավոց: - Մա՜մ… Ձեռքի սրճեփը ընկավ սալահատակին: Վազելով մտավ սենյակ ու վախեցած նայեց աղջկան: - Մա՜մ, հեռախոսս չեմ գտնում, մնաց երեք րոպե: - Դու իրո՞ք գժվել ես, հեռախոսդ պատշգամբում է, ես եմ դրել լիցքավորման, իսկ քո այդ Նա-ն անուն ունի՞ գոնե: - Ունի՜, ունի, Արսե՛ն է անունը: Բջջային հեռախոսը սեղմած կրծքին փլվեց բազկաթոռին: Երկու զույգ կանացի հետաքրքրասեր ու անհամբեր աչքեր հետևում էին պատի ժամացույցի վայրկյանաչափին, որն անասելի դանդաղկոտությամբ մոտենում էր ցանկալի ժամանակին: «Մնաց երկու րոպե…» « Մնաց մեկ րոպե…» Զա՜նգ… Երկու հայացք միանգամից ուղղվեցին այս դարի հրաշք ստեղծագործությանը՝ բջջային հեռախոսին: - Հանգի’ստ, սպասի’ր, միանգամից չվերցնես, երրորդ զանգից հետո խոր շունչ քաշիր, կիսաքնատ ձայնով ցածր կասես ալլո՜, թող չիմանա, որ սպասում էիր, հասկացա՞ր, այ հիմա վերցրու: Երախտագետ հայացքը մորից տեղափոխվեց հեռախոսին ու խորը շունչ քաշելով միացրեց կոճակը: - Ալլո՜… - Բարև Ձեզ, Մալաթիա-Սեբաստիա… փոքրիկը տառապում է լեյկոզով… Ձեր օգնությունը… ամսագիր ընդամենը 600 դրամով, կարող ենք հասցեն ասել... Հատակին ընկած ու կոտրված հեռախոսի միջից դուրս ընկավ Բի Լայնի սպիտակ հեռախոսաքարտը…