Ներկայացնում ենք թերթի խմբագրականից մի հատված.
«Ինչ-որ մի տխուր կամ անհամ մարդ [Մարքսից առաջ] ասել է, որ կյանքը պայքար է, և մենք առանց մտածելու կրկնում ենք այդ հուսահատ պնդումը: Անձամբ ինձ համար կյանքը ծառայություն է՝ հաճույք պատճառող պարտականությունների կամավոր կատարում, իսկ քո դավանած գաղափարների, սկզբունքների իրագործումը շատ ավելի կարևոր է, քան այն գնահատականները, որոնք կողքից հնչելու են:
Բուդդան ասել է՝ իմաստուն մարդիկ, որոնք անտարբեր են գովասանքի և հայհոյանքի հանդեպ, նման են ժայռի: Որևէ մեկը կարող է ինձ ցավ պատճառել միայն այն դեպքում, երբ ես հակված կլինեմ ցավ զգալու: Եվ եթե այդ «մեկը» զգա, որ կարոդանում է ինձ խոցել, նա, բնականաբար, կշարունակի խփել նույն կետին: Սակայն եթե նա հասկանա. որ ես բացարձակապես անտարբեր եմ նրա կարծիքի հանդեպ, ինչո՞ւ նա պետք է իրեն նեղություն տա նոր հերյուրանքներ կամ վիրավորանքներ մոգոնելու: Ես չեմ նեղացնում ոչ մեկին, ինձ ոչ ոք չի նեղացնում՝ «պատերազմի» պատմառներն ինքնին վերանում են:
Խոցված ինքնասիրությունն է դրդում մարդկանց ատելությամբ պատասխանել ատելությանը, չարությամբ՝ չարությանը, վիրավորանքով՝ վիրավորանքին: Այդպիսով չարիքը կրկնապատկվում է, եռապատկվում է, բազմապատկվում ՝ դա մի խաղ է, որտեղ չեն կարող լինել հաղթողներ: Պարտվելու են հավասարապես բոլորը: Շատ հավանական է, որ ամեն մի կողմի ներկայացուցիչը գնա իր «թիմային միջավայր», գլուխ գովի, թե՝ «ինչ լավ եմ դրան շշուռել», կամ հաշվետվություն ներկայացնի իր վերադասին կատարված «քլնգողական» աշխատանքի մասին: Բայց դրանք մանր ու ժամանակավոր հաճույքներ են, որոնք ոչինչ են այն թունավորված օդի համեմատ, որը մարդիկ ստիպված են ամեն օր շնչել»,–գրում է թերթի խմբագիրը։