Ինչո՞ւ ,նորիցեմ հարցնում ինքս իմ տանջանքին, ինչո՞ւ ,ինչպե՞ս կարողեր մի դատարկ հոգի ,ա՜խ լցնել մի ամբողջ դատարկություն ,ես այսօր խոստովանում եմ `ես դատարկ եմ ,դատարկ ամենից .ինչո՞ւ նորից եմ անվերջ կրկնում այդ հարցը ,որ չունի ոչ մի հարցական ,այլ պարզ մի հարց է ,բայց և անգամ չունի պատասխան .....Ինչո՞ւ կյանք ,ինչո՞ւ արմատվեց ցավը իմ սրտում ,ախր ես չէի ցավացել ,ախր ես ինչո՞ւ որբացա այսքան ,ես որբ չեմ սրանից կամ նրանից,ասեմ` ես որբեմ մի ամբողջ կյանիքց,ինչո՞ւ ա՛յ կյանք ,ինչու ցավը արմատվեց ու չորացավ,ինչո՞ւ հույսի կանթեղը մի պահ կուրացավ,լույս լինելով ախ նաել կուրացավ,երբ դատարկ հոգումս, ցաված մի ուրույն ցավ ........
Ես գոռում եմ ,ես ճչում եմ ,բայց ինքս իմ ձայնից անվերջ խլանում եմ ,ու աչքերս անգամ կուրանում բայց չեն փակվում ,ա՜խ դեռ տեսնում եմ ,տեսնում եմ հեռվում ինչ որ մի ,ինչ որ մի չգիտեմ էլ ինչ ,չեմ շարունակում ես այլևս ոչ մի բառ .էլ ու՞մ համար թողեմ ամեն մի բան ,երբ այդ մեկը խոզ է կամ էլ գառան տակ թաքնված մի չնչություն ,չ՛է մարդիկ ես քարեմ դարձել,ու իմ վրա փոգրված է անցյալիս կորած հետքերը միայն ,ես էլ չեմ սիրում ,ես սիրելու տեղը հարբում եմ ,ու համբուրմ եմ ինքս իմ չորացած վերքերը ,ու մեղմ ես էլ ցավում եմ ,երբ դառը շուրթերս հպվում են վերքերիս .էլ ինչո՞ւ սիրել,ուրիշին տրվել.երբ որբ վերքերդ մեղմ մենակության մեջ ,աղիանում են ,ու համեն տալիս ,մի ցավաց համ ,որ հպվում եմ ,էլ ինչո՞ւ ,ել ին՞չ ,էլ ու՞մ ,էլ հարցեր չեմ ուզում ,ծարավեմ մարդիկ ,ծարավ է աղիացած կյանքը իմ.
Հոգնել եմ հաղթող լինելուց ,ինքս ինձ հաղթելուց ու անվերջ պարտվելուց,ինքս իմ առաջ մեղմ բուրելուց,ու անվերջ գորշոտելուց եմ ես հոգնել,ա՜խ ինչո՞ւ ,ինչո՞ւ ես անվերջ սերը սպանում ,ուզումե՞ս որ ատեմ ,ա՜խ սիրելիս արդեն ատում եմ բայց հետնել սիրում եմ ,քանզի սիրո հակառակը ատելությունը չ՛է ,այլ կիքրն է, հավատ՛ա կիքրը սեր է սպանում ,ու մեռցնում է ամեն բան .
Չգիտեմ ,ինքս ինձ ինչով ծածկեմ դիմակով թ՞ե ,ախ թ՞ե ինքս ինձ ծածկեմ այլ մի բանով ,ուզում եմ ,ա՜խ ուզում եմ ծածկվել մթով ,որ ոչ ոք չտեսնի ,թե ինչեմ անում ,թե ինչպես եմ ես անվերջ մարում :
Ինչո՞ւ ,այս հարցը վաղուց է կրծում է ինձ,անվերջ իմ ներսում այդ հարցն է անվերջ դղրդում ,իսկ պատասխանը մեկն է ու չնչին ,ախ ասա Անանուն ինչո՞ւ ես անվերջ քո դատարկ հոգով մի ամբողջ կյանք լցնում ,որ՞ն է քո իմաստը ասա դատարկություն ,քո դատարկ պատերը քեզեն աղերսում ,մնա Անանուն ,մնա ինքդ քեզ հետ :
Բայց սիրում եմ քեզ ,ինչքանել որ մի ճեղքվածք լինես ,սիրում եմ քեզ քանզի իմ հոգու դատարկ պատերին դու մի ճեղքվացք ես ,որը լույս է թողնում ,բայց շատ,շատ չնչին .......
Ա՜խ ինչո՞ւ ,միթ՞ե կյանքը ինձ լքել է իր իսկ ծոցում ....
Բայց ին՞չ անեմ ,նորից լցնեմ կյանքը այս դատարկ ,ա՜խ թե մնամ ինքս ինձ հետ ,ա՜խ ես ին՞չ իմանամ ,ես ինչպե՞ս մնամ ,ինքս իմ հոգում ,երբ այդ հոգուց փախչ ել եմ ուզում ......
Ա՜խ ես վախենում եմ ,վախենում իմ սեր ,վախենում եմ որ իմ դատարկ հոգու ճեղքվածքը ,մի օր պայթի ու ջարդվի ,ու ես քո սիրո լույսից անվերջ կուրանամ ,վախենում եմ :