Հեքիաթները չար չեն լինում, բարի են, բայց բարին շատ հարաբերական է, քանի որ միշտ սկսվում է «Լինո՜ւմ է, չի՛ լինում…»
Իսկ որտեղ որ կասկած կա, այնտեղ ոչ բարի կարող է լինել և ոչ էլ չար:
Այնտեղ իրականությունն է՝ ուղղակի հեքիաթային բառերով…
Եվ քանի որ հեքիաթ է, այն պետք է սկսվի հետևյալ տողերով.
Յոթ փողոց այն կողմ, յոթ թփից այն կողմ, յոթերորդ շենքի նկուղի մի պատուհանից ներս…
Լինո՜ւմ է, չի՛ լինում…
Մի սենյակ:
Սենյակում մի համակարգիչ,
համակարգչում մի արխիվ,
արխիվում մի թղթապանակ,
թղթապանակում մի ֆայլ,
ֆայլում մի ասեղ, որից էլ ժամանակին մահացել էր հեքիաթների անմահ մի ինչ-որ ծերուկ…
Ո՜չ, սխալ հասկացաք, դա ներակիչի ասեղ չէր, ծերուկն էլ թմրամոլ չէր, այլ սովորական մի ասեղ էր:
Չար լեզուներն ասում են, որ դա համակարգչի տիրոջ լեզուն է, բայց դա կարևոր չէ:
Ուրեմն այսպես – սենյակ:
Սենյակում այդ ապրում էր մի սարդ:
Չար լեզուներն ասում են, որ այդ սարդի անունը Անահիտ էր կամ Գեղամ, բայց դա էլ նշանակություն չունի, քանի որ եթե սարդ է, ուրեմն գործում էր իր սարդոստայնը ու սենյակ մտնող մոլոր միջատներին գցում իր թակարդն ու ոչնչացնում:
Սարդոստայնը շատ գեղեցիկ էր, համաչափ, ինչպես տանտիրուհուն վայել կոնքերը, կոկիկ, ինչպես արքայադստեր կուրծքը ու թափանցիկ, ինչպես արև չտեսնող բարի ծերուկի աչքից կաթող արցունքի կաթիլը…
Ի տարբերություն սարդոստայնի՝ սարդը տգեղ էր, ինչպես հեքիաթի կախարդի մերկացած մարմինը ու չար, ինչպես բոլոր հեքիաթներում ապրող խորթ մայրերը, ագահ, ինչպես յոթգլխանի դևը, անխիղճ, ինչպես սենյակում գտնվող համակարգչի տիրոջ աջ ձեռքը՝ մի խոսքով սարդ էր…
…Մի գեղեցիկ հեքիաթային աշնան առավոտ էր, երբ բարի քամին, տեսնելով մի սոված ճնճղուկի, իր քամոտ ձեռքերով բացեց այդ սենյակի պատուհանի փեղկն ու ներս հրավիրեց ճնճղուկին:
Սենյակում իրենց գոյությունը պահպանող բոլոր միջատները վախից թաքնվեցին մի ֆայլում, որը գտնվում էր թղթապանակի մեջ, թղթապանակն էլ արխիվում, արխիվն էլ համակարգչում:
Համակարգչի մկնիկը, որը մի բարի ծերուկ էր, անմիջապես փակեց համակարգչի էկրանն, ու այնտեղ շտապող սարդը մնաց ճանապարհին:
Դա չվրիպեց ճնճղուկի աչքից, ճնճղուկը կտուցով հարվածեց ու կերավ սարդին…
Քանի որ սենյակում էլ ոչինչ չկար, ճնճղուկը թռավ ու գնաց…
Որոշ ժամանակ անց սարդոստայնն իր երգեցիկ ձայնով բղավեց.
- Դուրս եկեք, կխեղդվեք, ճնճղուկն էլ չկա, սարդը չկա, ձեզ ոչինչ չի սպառնում, հավատացեք ինձ, խնդրում եմ, ես մենակ եմ մնացել, այսպես տխուր է ապրելը…
Հերթով սկսեցին դուրս գալ բոլոր թաքնված միջատները:
- Մի սրան նայիր, - ասաց մի կիսածեր մոծակ, որի ազգանունը դժվար արտասանելի էր:
- Ուզում է մեզ իր թակարդը գցել, մեզ հիմարի տեղ է դրել:
- Ամեն տեղ սրա նմաններն են հրամայում, - ասաց բանաստեղծական հակումներ ունեցող մի փայտոջիլ:
- Այնպես էլ թաքնվել է պատուհանի անկյունում, որ ոչ ոք չտեսնի,- ասաց ցեցը՝ միաժամանակ վրան ուղղելով շրջազգեստը:
- Միամիտ ու հիմար, - ասաց մի լրագրող կիսամերկ մլակ:
Սարդոստայնը միտք էլ չուներ ինչ-որ մեկին իր թակարդը գցելու, բայց մի՞թե կարող էր բացատրել, հատկապես, երբ ոչ մեկը չէր ցանկանում լսել:
Ու նեղվելով՝ ավելի քաշվեց պատուհանի անկյունն ու փորձ արեց արտասվելու:
Բայց քանի որ սարդոստայնները արտասվել չգիտեն, տխրեց ու ավելի սեղմվեց:
- Մի սրան նայեք, ինչպես է թաքնվում:
- Հիմարներ չկան, քեզ ոչ մեկս չի մոտենա:
Համակարգչի մկնիկը, որը մինչ այդ լուռ էր, ասաց.
- Բայց սարդը չկա, ինչու՞ եք վախենում նրանից, նա շատ գեղեցիկ է, գեղեցիկները երկար չեն ապրում, նա ուզում է ուղղակի շփվել:
- Իսկ դու սուս, նրա փաստաբանը չես,- ասաց փաստաբանական կրթություն ստացած մի խավարասեր:
Քանի որ լաց լինել չէր ստացվում, սարդոստայնը սկսեց իր վրա հավաքել ցողի կաթիլներին ու մեկիկ-մեկիկ կախել իր բարակ ու նուրբ թելերից:
Նա էլ այդպես էր մխիթարվում, քանի որ գեղեցիկները մենակ մնալ չեն կարող ու շատ են տխրում, երբ իրենց բանի տեղ չեն դնում:
Իսկ երեկոյան…
Մայրամուտի թեք շողերն ընկան սարդոստայնի վրա, արտացոլվեցին ցողի կաթիլներից, անդրադարձան մի կաթիլից մյուսը ու մի այնպիսի գույնզգուն գեղեցիկ պատկեր ստացվեց, որ բոլորը անխոս սկսեցին հիանալ պատուհանի անկյունում ստեղծված այդ պատկերով:
Սարդոստայնը երջանիկ էր, նա իր լացը, արցունքները ի ցույց դրեց ու գոհ էր, որ արհամարված չէր իր գեղեցկությունը:
Բոլորը հասկացան «որ նա չի թաքնվում, նա իրեն ի ցույց է դրել, նա ուղղակի մենակ էր ու շատ, շատ գեղեցիկ…»
… Գիշերը, երբ բոլորը քնած էին, մի ծղրիդ թռավ պատուհանի գոգին, հիացավ սարդոստայնով:
Երկար ժամանակ նայեց ու հանկարծ բղավեց պատուհանից դուրս գտնվող մի ուրիշ ծղրիդի:
- Սիրելիս, ես մեր ամուսնության առիթով քեզ կնվիրեմ այս տանը գտնվող ամենագեղեցիկ բանը, որ երբևիցե տեսել եմ կյանքում՝ Սարդոստայնե գեղեցիկ վզնոց…
Պոկեց պատի անկյունում վախից ծվարած սարդոստայնին ու թռավ պատուհանից դուրս…
Վերջաբան
Այս անգամ էլ չստացվեց բարի հեքիաթ, բայց միգուցե բարին դա էր կամ ճիշտ էր համակարգչի ծեր մկնիկը՝ գեղեցիկները երկար չեն ապրում…
Ո՞վ գիտե…
