«Ժողովուրդ» թերթ, 2012 թվական
ՄԻ ՎԱՅՔ, ՄԻ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆ ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Եթե մայրաքաղաքում գործող իշխանության ներկայացուցիչները միշտ հանրային ուշադրության կենտրոնում են, ապա մարզերում գործող իշխանիկները մի տեսակ ապահովագրված են. աչքից ու երկրի իշխանություններից հեռու` սեփական տիրույթներին «ղարավաշի» պես կանգնած: Մայրաքաղաքում գործողները վերջիններիս նախանձում են, որովհետև նրանք անում են իրենց սրտների ուզածը, փակում են դեպի իշխանություն եկողների ճանապարհը: Վայքի քաղաքապետ Հարություն Սարգսյանն էլ մեկն էր «ստվերում» գործող համայնքապետերից, ով, 2008-ին «հաղթելով» Թարո Ավետյանին, ստանձնել է այս բնակավայրի կառավարումը: Իհարկե, այդ հաղթանակ ասվածը բավականին հարաբերական էր, քանի որ մրցակցի ու Սարգսյանի ձայների տարբերությունը չնչին էր` 22: Չափազանց հետաքրքիր կենսագրություն ունի Վայքի քաղաքապետը: 1980-ին` դպրոցն ավարտելուց մեկ տարի անց, ընդունվել է Հայկական գյուղատնտեսական ինստիտուտի հեռակա բաժինը, երեք տարի անց, այսինքն` 21 տարեկան հասակում, զորակոչվել բանակ: 1986-ին աշխատանքի է անցել Վայքի «Ագրոսերվիս» միավորումում` որպես բանվոր: Իսկ այստեղ իր գործունեությունն ավարտել է տնօրենի կարգավիճակով: 1996-ին աշխատանքի է անցել Վայքի հարկային տեսչությունում` զբաղեցնելով պետի պաշտոնը: Իհարկե, նա այս պաշտոնը ստացել է իր մտերիմ ընկերոջ` Արամ Սարգսյանի աջակցությամբ, ով միջնորդել էր եղբորը` Վազգեն Սարգսյանին: 2000-2001-ին էլ եղել է Վայոց Ձորի հարկային տեսչության պետի տեղակալ: Մշտապես ձգտելով եկամտաբեր պաշտոնների` 2001-2005թթ. աշխատել է ՀՀ սոցիալական ապահովության պետական հիմնադրամի Վայոց Ձորի մարզային վարչության պետ: Թե ինչն էր պատճառը, որ 2005-ին Հարություն Սարգսյանին «իջեցրին» ու նշանակեցին ՀՀ սոցիալական ապահովագրության Եղեգնաձորի տարածքային կենտրոնի տնօրեն, չգիտենք: Բայց գիտենք, որ 2008-ի հունվարին նա անսպասելի թռիչք կատարեց Վայոց Ձորի մարզպետի տեղակալի պաշտոնին, որը, սակայն, երկար չվայելեց ու նույն թվականի հոկտեմբերին դարձավ քաղաքապետ: Բնականաբար, փոխմարզպետերը մեծ իշխանական և ֆինանսական լծակներ չունեն, մինչդեռ քաղաքապետն այս առումով առավել ցանկալի վիճակում է: Հարություն Սարգսյանին փոխմարզպետի պաշտոնին բերել էր նրա ընկերը` այդ ժամանակ մարզպետի պաշտոնը զբաղեցնող Սամվել Սարգսյանը, ով, ըստ հավաստի աղբյուրների, լուրջ ֆինանսական ներդրումներ է կատարել քաղաքապետի պաշտոնը Հ.Սարգսյանին բաժին հանելու համար: Անշուշտ, Հարություն Սարգսյանն էլ աղքատ մարդ չի եղել, որովհետև ԽՍՀՄ տարիներին եղել է «Գյուղտեխնիկա» միավորման տնօրեն, իսկ հետո էլ անցել հարկային ոլորտ… Հենց հարկային ոլորտում աշխատած լինելու հանգամանքն էլ նպաստեց այն բանին, որ մարզի շատ գործարարներ աջակցեն ոչնչով աչքի չընկնող մարդուն` դառնալու քաղաքապետ: Հարություն Սարգսյանն իրապես Վայոց Ձորի մարզի մեծահարուստներից մեկն է, ունի «Պաջերո» մակնիշի թանկարժեք ջիփ մեքենա, նրան է պատկանում Զառիթափ գյուղում գործող «Փշոնք» ֆիրման, որը զբաղվում է թանի, մասուրի հյութի և սառը սուրճի արտադրությամբ: Այս տողերը կարդալուց հետո Հարություն Սարգսյանը կարող է շտապել որևէ դատարան և աղաղակել այն մասին, թե լրագրողն իրեն զրպարտել է: Բայց մինչ նա կվազի դատարան, թվաբանական մի պարզ խնդիր առաջադրենք նրան. ձևականորեն այդ ֆիրմայի սեփականատեր համարվող քաղաքապետի կնոջ եղբայրը եթե կարողանա ապացուցել, թե ինչ միջոցներով է դարձել այդ եկամտաբեր արտադրության տերը, մենք պատրաստ ենք ներողություն խնդրել գրվածի համար… Քաղաքապետի հանձնարարությամբ Վայքի բոլոր խանութպանները միայն «Փշոնք»-ի արտադրանքն են վաճառում` այսպես վայքեցիներին զրկելով այլ ֆիրմաների հյութերն ու թանը համտես անելու հնարավորությունից: Հավանաբար հենց հյութեր ու թան վաճառելով էլ Վայքի քաղաքապետը կարողացել է Երևանում գնել շատ լավ բնակարան: Չէ՛, մենք դեմ չենք, որ Հարություն Սարգսյանը Երեւանում բնակարան ունենա: Եթե Ղարաբաղի բոլոր մեծ ու փոքր պաշտոնյաները Երևանում բնակարաններ ունեն, ինչո՞ւ պետք է մարզկենտրոնի քաղաքապետը բնակարան չունենա, մանավանդ որ, ինչպես նշեցինք, երկար տարիներ հարկայինում է աշխատել, բայց խնդիրն այն է, որ մտահոգված սեփական բարօրությամբ` այս մարդը մոռացել է իր ղեկավարած քաղաքի խնդիրների մասին: Վայքն իրենից ավան է հիշեցնում` անբարեկարգ փողոցներով, խորհրդային տարիների կերպարով ու նկարագրով:
ՆԱՐԵԿ ԼԵՎՈՆՅԱՆ
