Սեպտեմբերի 30-ին լրացավ ամենահայտնի իտալուհիներից մեկի՝ Մոնիկա Բելուչիի 50-ամյակը։ Դերասանուհին գրավել է ամբողջ աշխարհը գրավեց իր տաղանդով ու գերբնական գեղեցկությամբ, սակայն շատերը հիշում են Մոնիկային՝ շնորհիվ «Անդառնալիություն» ֆիլմի, որտեղ Մոնիկայի հերոսուհուն դաժանորեն բռնաբարում են։ Ձեզ ենք ներկայացնում Բելուչիին և այլ հայտնի հոլիվուդյան դերասանուհիների, ովքեր չեն վախեցել նկարահանվել ռեալիստիկ ու ցնցելու աստիճան անկեղծ տեսարաններում։
Մոնիկա Բելուչի, «Անդառնալիություն», 2002 թվական
Գասպար Նոեի այս ֆիլմը հռչակ ձեռք բերեց 2002 թվականին, շնորհիվ Մոնիկա Բելուչիի մարմնավորած հերոսուհու դաժան բռնաբարության տեսարանի, որը 11 րոպե տևողություն ունի ֆիլմում։ Այն նկարահանվել է մի քանի դուբլներով։ Երկու գիշերվա ընթացքում Մոնիկան ու տեսարանում նրա բռնաբարին խաղացող Ջո Պեստիան 6 անգամ խաղացել են այս տեսարանը։ Մոնիկան խոստովանել է, որ իր համար ամենահեշտը հենց առաջին դուբլն էր, որովհետև մյուս դուբլներում նա արդեն գիտեր, թե ինչ է լինելու ու շատ դժվար էր դրսևորել այն շարժումները, որոնք լինում են բնազդաբար պաշտպանվելիս։
«Իհարկե, կինոն՝ խաղ է, բայց անգամ երբ խաղում ես, կյանքիդ մեջ մի անգիտակցական գործոն է մտնում, որի հետ ստիպված ես լինում հաշվի նստել։ Այդ ֆիլմում խաղացածս դերը ինձ վար ավելի ուժեղ ազդեց, քան ես էի ակնկալում։ Ինձ շատ էր դուր գալիս հերոսուհուս զգեստը և սկզբում ես ցանկանում էի այն ինձ պահել։ Ես գիտեի, որ բռնաբարության տեսարանի նկարահանման ժամանակ այն պատռելու են, ուստի ինձ համար հատում մեկ հատ նույն զգեստից պահել էին, սակայն նկարահանումներից հետո ես անգամ մտածել չէի կարող այն հագնելու մասին։ Ես անգամ չէի կարողանում դրա վրա նայել», – պատմում է Բելուչին։
Շարլոտա Գենսբուր, «Նիմֆոմանուհի», 2014 թվական
Դանիացի ռեժիսոր Լարս ֆոն Տրիերը հայտնի է հանդիսատեսին խորապես հուզող չոր ֆիմերով («Դոգվիլ», «Հակաքրիստոս», «Մելանհոլիա»), իսկ այս տարի նա գրեթե պոռնոֆիլմ նկարահանեց։ Գլխավոր հերոսուհուն մարմնավորեց Տրիերի մուսան՝ ֆրանսուհի Շարլոտա Գենսբուրը, ով էկարնում հանդես եկավ մի շարք խիստ անկեղծ տեսարաններում, որոնք անгամ վարձույթային տարբերակում (որոնք գրաքննվում են) ցնցեցին նրա և Տրիերի շատ երկրպագուների։
«Ես սիրում եմ նկարահանվել ռիսկային տեսարաններում, սակայն ոչ մեկին չէի պատրաստվում սադրել։ Լարսը զուտ տեխնիկապես այնպես էր արել, որ դերասանները չմասնակցեին իրական սեքսով տեսարաններում (դրանցում նկարահանվում էին դուբլյորներ, որոնք պոռնոաստղեր էին), ուստի այս մի հարցում ոչ մի հետաքրիր բանով չեմ կարող ուրախացնել ձեզ։ Մենք անգամ մեր ներքնաշորը ստիպված չէին հանել։ Իրականում, դա տարօրինակ զգացողություն է։ կանցնեն տարիներ և մարդիկ դիտելիս կլինեն «Նիմֆոմանուհին», և ինձ համար կարևոր է, որպեսզի նրանք իմանան, որ նկարահանումների ժաանակ ես սեքսով չեմ զբաղվել։ Հետո, երբ ցուցադրեն ամբողջական տարբերակը, դուք վստահ կլինեք, որ ամեն ինչ իրական էր։ Ես ինքս քիչ էր մնում հավատայի դրան»։
Պարոդոքսը նրանում է կայանում, որ ֆիլմի կենտրոնական թեման՝ անբավարարվածությունն է։ Շարլոտայի հերոսուհին իր մեջ մարմնավորում է միանգամից երկու հերոսների՝ մարկիզ դե Սադի քույրերին։ Պատանեկության տարիներին նա հիշեցնում է լիբերտինուհի Ժյուլյետտին, իսկ կյանքի երկրորդ կեսում, երբ նա կորցնում է հեշտանք զգալու ունակությունը և տրվում է էքսպերիմենտներին՝ զոհողությունների հակված Ժյուստինին։ Սակայն այս կերպարներից ոչ մեկում էլ գլխավոր հերոսուհին այդպես էլ չի կարողանում լիարժեք երջանիկ զգալ իրեն։
Եվա Գրին, «Մեղքերի քաղաքը 2», 2014 թվական
Ռոբերտ Ռոդրիգեսի ու Ֆրենկ Միլլերի կողմից նկարահանված կուլտային ֆիմի երկրորդ մասի բովանդակությունը հիանալի բնութագրում է հերոսներից մեկը. «Հարբած լուսաբացներ, կենդանական սեքս ու արյունալի կռիվներ»։ Միայն թե այս անգամ գլխավոր դերակատարությունը կանանցն է, ինչի մասին խոսում է նաև ֆիլմի ենթավերնագիրը. «Կին, որի համար արժե սպանել»։
Այսուհետ, բացատրական բառարանում «սեքս» բառի կողքին պետք է լինի Եվա Գրինի դիմանկարը, ում ամպլուան վաղուց արդեն համապատասխանում է հոլիվուդի femme fatale-ի ամպլուային, սակայն այս ֆիլմը կարելի է համարել նրա սեքսուալության գագաթնակետը։ Ու թեև Եվայի հետ ֆիլմում նկարահանվել են այնպիսի կրքոտ գեղեցկուհիներ, ինչպիսիք են Ջեսիկա Ալբան ու Ռոզարիո Դոուսոնը, նրանք շատ քիչ բան կարող են հակադրել միսս Գրինի էրոտիզմին։
Ի դեպ, ֆիլմի պաշտոնական պաստառներից մեկը արգելվեց ԱՄՆ-ում հենց Եվայի չափազանց անկեղծ դեկոլտեյի պատճառով։ Ի սկզբանե, Ռոդրիգեսն ու Միլլերը ցանկանում էին Եվային լրիվ մերկ պատկերել պաստառի վրա, իսկ Եվան դեմ չէր՝ համարելով, որ այս տաղանդավոր մարդիկ դա գեղեցիկ կանեն։ «Ես վստահում էի Ռոբերտին։ Նա եկավ իմ թրեյլեր ու երդվեց, որ ամեն ինչ հիանալի կլինի՝ ճիշտ լուսավորությունով ու ստվերներով։ Դերասանուհիները միշտ բավականին խոցելի են, երբ մերկ են։ մենք մեզ բավականին հիմար վիճակում ենք զգում, հատկապես, երբ մեր հետևում կանաչ էկրան է, իսկ մեր հագին՝ գրեթե անտեսանելի ստրինգեր։ Ես պետք է հավատայի ռեժիսորի տեսլականին։ Դա արվեստն է»։
Ռունի Մարա, «Վիշապի դաջվածքով աղջիկը», 2012 թվական
Երբ սկսնակ դերասանուհի Ռունի Մարան կարդաց Սթիֆ Լարսոնի «Միլենիում» տրիլոգիան, նա միանգամից հասկացավ, որ պարզապես ծնված է Լիսբետ Սալանդերին մարմնավորելու համար՝ առաջին ֆիլմում, սակայն ֆիլմի առաջին մասի ռեժիսոր Դեվիդ Ֆինչերն այլ կարծիքի էր, քանի որ չէր տեսնում փխրուն Մարայի մեջ սոցիոպատ Սալանդերին։ Իր ուժերին վստահ աղջիկը շարունակում էր անդադար համոզել ռեժիսորին, որ հենց իրեն վերցնի ու նրա համառությունը այնուամենայնիվ տվեց սպասված պտուղները։ Մարան այնքան վճռական էր տրամադրված, որ փոխեց սանրվածքը, փիրսինգ արեց ու համաձայնվեց նկարահանվել իր հերոսուհու դաժան բռնաբարության տեսարանում։
«Իհարկե, Լիսբեթի բռնաբարման ու հետո նրա վրեժխնդրության տեսարանները հեշտ չտրվեցին ինձ։ Դրանց հնարավոր չէ ինչ որ կերպ նախապատրաստվել, որովհետև ոչ ոք չգիտի, թե ինչպես է պետք խաղալ հենց բռնության պահին։ Ինձ դժվար էր թե ֆիզիկապես, թե էմոցիոնալ առումով. մենք փորձում էինք, կրկնում էինք բոլոր ռեպլիկները ու շարժումները նորից ու նորից ու ես ինձ ծեծված էի զգում։ Իրականում ինձ բարդ է ասել, որ տեսարանի ինչ որ մի առանձին դրվագ ավելի բարդ էր, քան մեկ այլ դրվագը։ Ես դա այսպես եմ գնահատում. ամբողջ ֆիլմն իմ դերասանական կարիերայի համար անգին փորձ էր և այն բարդ էր»։
Շարունակելի...
