Mewmag.am-ը գրում է․
իմ հպարտությունը
Ես ավելի շատ հետաքրքրվում էի լավագույն դերասաններով: Ինձ համար ավելի ընկալված դերասան էր Ալեն Դելոնը: Շառլ Ազնավուրը և´ արվեստագետ է, և´դերասան: Լինելով գյումրեցի` միշտ հիացել եմ իմ քաղաքով, մեր համաշխարհային տաղանդներով ու լեգենդներով: Հովհաննես Շիրազն ու Մհեր Մկրտչյանը եղել են իմ հպարտությունը:
հիսունն անց
Դեռ պատրաստ չեմ ընկալել, որ արդեն 50 տարեկան եմ: Տարբեր զրույցների ժամանակ միշտ փորձել են ներկայացնել, որ 50 տարին կյանքի այն տարիքն է, որ կարծես թե կյանքի հետ լինում ես 5-0: Եվ դրանից հետո մինչև 55 շարունակում ես, ու հաշիվը հավասարվում է` դառնալով 5-5: Դրանից հետո սկսում ես սարն իջնել, աստիճանաբար իջնել:
չի կարելի
Կյանքում չի կարելի դավաճանել, կյանքում չի կարելի ստել, կյանքում չի կարելի սեփական կամքին հակառակ քայլեր կատարել: Մեկ-մեկ ասում են, թե ավելին արժի մարդու գործը, քան խոսքը, սակայն մենք հաճախ ենք ականատես լինում, թե ինչպես են հանգամանքներն ավելի զորեղ դառնում, քան սկզբունքները: Ես չեմ ուզի, որ հանգամանքներն այնքան զորեղ գտնվեն, որ կարողանան հաղթել սկզբունքներին:
հավատ
Երբ հավատի սահմանագիծը մարդիկ անցնում են, այսինքն` կորցնում են հավատն իրենց նկատմամբ, ի հայտ է գալիս այն սահմանագիծը, որից հետո փոխվում է ամեն ինչ: Ես ինքս հավատի մարդ եմ: Ամեն ինչի առանցքը, հիմքը, հիմնաքարը և անկյունաքարը հավատն է: Հավատն այն արժեքն է, որը մարդունն է միշտ:
ուսում
Երեխաները դաստիարակության կարիք ավելի շատ ունեն: Կրթություն ստանալով` իրենք են որոշում իրենց մասնագիտությունը, բայց հայ երեխայի առաջին դաստիարակությունը պետք է լինի հայրենասիրությունը: Երեխան պետք է պատկերացնի, որ իր հայրենիքն իր մեծ տունն է, իր մեծ օջախն է:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
