Ժամանակին Չինաստանում աղջիկների ոտքերը ամուր կապկպում էին, որպեսզի դրանք չմեծանան: Նրանց նաև ստիպում էին փոքր համարի կոշիկ կրել: Արդյունքում այս երեխաների ոտքերը տձևանում էին: Ոտքերը կապելու դարավոր ավանդույթն արգելելուց հետո ավելի քան 100 տարի է անցել: Սրանք վերջին կանայք են, ովքեր դեռևս մանուկ հասակում այդ ավանդույթի զոհն են դարձել:
Ոտքերն ուժեղ կապկպելու սովորույթը՝ հայտնի նաև «լոտոսային ոտքեր» անվանմամբ, 10-րդ դարից ի վեր տարածված էր Չինաստանում: 20-րդ դարի սկզբին այս ավանդույթն արդեն սկսել էր իբրև բացասական երևույթ դիտարկվել, իսկ 1911 թ.-ին այն արգելվեց: Ներկայումս իրականացվում է մի ֆոտոնախագիծ, որի շրջանակներում լուսանկարիչ Ջո Ֆարելը լուսանկարում է այս կանանց՝ ի դերև հանելով ոտքերը կապելու սովորույթի բացասական հետևանքները:
Զհաո Հուա Հոնգը մեկն է այն կանանցից, ում ոտքերը ձևախեղվել են ոտքերի կապկպման սովորույթի պատճառով: Այս լուսանկարի հեղինակը հոնկոնգցի լուսանկարիչ Ջո Ֆարելն է:
Ոտքերը կապկպելու ավանդույթին սկիզբ է դրվել Սուն դինաստիայի ղեկավարման օրոք: Անգամ ավանդույթի պաշտոնական արգելումից հետո գյուղական շրջաններում աղջիկների ոտքերը շարունակում էին կապկպել: Այս ավանդույթը վերացավ մոտավորապես 1939 թ.-ին:
Այս լուսանկարչական նախագծին մասնակցած կանայք 80-90 տարեկան են: Լուսանկարչական նախագիծը դեռևս անավարտ է: Այն ավարտին հասցնելու համար Ջո Ֆարելը դրա մասին գրել է Kickstarter-ում, որպեսզի այս կայքի միջոցով գտնի նախագիծն ավարտելու համար անհրաժեշտ ֆինանսավորումը: Տիկին Ֆարելը Kickstarter-ում նշել է.
Թեպետ այս ավանդույթը ներկայումս բարբարոսական է համարվում, ժամանակին այն թույլ էր տալիս կանանց ամուսին գտնել իրենց համար:
Խնամախոսները և սկեսուրները պահանջում էին, որպեսզի իրենց որդիների ընտրյալները լոտոսային ոտքերով աղջիկներ լինեին: Նրանց համոզմամբ՝ կապկպված ոտքերը վկայում էին այն մասին, որ աղջիկը լավ կին կլինի իր ամուսնու համար: 1939 թ.-ին կառավարության հրամանով բոլոր կանանց ու աղջիկների ոտքերն ազատվեցին կապանքներից: Սա տեղի ունեցավ ստիպողաբար, քանի որ նրանց հարազատների շրջանում սովորույթը դեռևս կենսունակ էր, ինչի պատճառով էլ նրանք ցանկանում էին, որ իրենց շրջապատի աղջիկներն ու կանայք շարունակեին այդ ավանդույթը: Շատ աղջիկներ ու կանայք իրենք էլ չէին ցանկանում հրաժարվել ավանդույթի:
Աղջկա ոտքերն սկսում էին կապել 4-9 տարեկանից: Ոտքերը կապելու ավանդույթը ամենից ավելի հաճախ գործադրվում էր ձմեռային ամիսներին, երբ աղջիկների ոտքերը ցրտից փայտացած ու թմրած էին լինում:
Ավանդույթը բավականին ցավոտ էր աղջիկների համար: Ոտքերը դրվում էին դեղաբույսերից ու կենդանական արյունից պատրաստված տաք խառնուրդի մեջ, որպեսզի դրանք փափկեին: Ոտքի մատների եղունգները հնարավորինս խորը կտրում էին: Ոտքի մատները ծալում էին ու սեղմում դեպի ներքև այնքան ուժգնորեն, որպեսզի դրանք կոտրվեին: Այնուհետև կոտրում էին ոտքի կամարը, և ոտքը փաթաթում վիրակապերով՝ ոտքի մատները թողնելով պիրկ կապված վիրակապի տակ: Աղջիկների ոտքերը կանոնավորապես լվանում էին, իսկ դրանցից հանված վիրակապերը որոշ ժամանակ անց էլ ավելի պիրկ էին կապում: Ոտքերի ոսկորներից շատերը տարիներ շարունակ կոտրված էին մնում, սակայն դրանք ապաքինվում էին այն ժամանակ, երբ աղջիկը մեծանում էր: Այնուամենայնիվ, դրանք շատ փխրուն էին և հաճախ կրկին ու կրկին էին կոտրվում:
Ֆարելը նշել է, որ յուրաքնաչյուր մշակույթում կան մարմնի փոփոխման ձևեր, որոնք բխում են գեղեցկության այն ընկալումից, որն ընդունված է տվյալ մշակույթում:
Այս լուսանկարչական նախագծում ընդգրկված բոլոր կանայք գյուղացիներ են, ովքեր բնակվում ու աշխատում են գյուղական վայրերում՝ հեռու քաղաքի կյանքից, որտեղ կապկպված ոտքերն օգտագործվում էին սեփական սոցիալական կարգավիճակն ի ցույց դնելու համար: Հարուստ կանայք, ովքեր աշխատելու կարիք չունեին, կապված ոտքերով էին լինում:
Բազում երիտասարդ աղջիկներ համաձայնվում էին ապրել կապկպված ոտքերով, քանի որ կապկպված ոտքերը գեղեցկության նշան էին համարվում: Ոտքերի կապման ավանդույթին հետևելը Չինաստանում ամուսնանալու կամ հարուստ ամուսին ունենալու միակ եղանակն էր:
Տիկին Ֆարելը հույս է հայտնել, որ իր նախագիծը կարող է օգտակար լինել մարդաբանական հետազոտությունների համար և կիրառվել թանգարանների ցուցասրահներում:
Կանայք, նրանց ամուսիններն ու ընտանիքները հպարտանում էին փոքր ոտքերով: Համարվում էր, որ ոտքի կատարյալ երկարությունը 7 սմ-ն էր:
Այս ավանդույթի զոհը դարձածները չէին կարողանում բավականին լավ պահել իրենց հավասարակշռությունը: Այդ պատճառով էլ կապկպված ոտքերով տարեց կանայք նստած դիրքից դժվարությամբ էին վեր կենում և հակված էին ընկնելու ու կոտրվածքներ ստանալու:
Ջո Ֆարելը վերջին ութ տարիներին զբաղվել է ֆոտոնախագծի իրականացման աշխատանքներով՝ լուսանկարելով լոտոսային ոտքերով կանանց: Նրանք լոտոսային ոտքերով վերջին կանայք են, ովքեր դեռ ողջ են: Ֆարելն իր խոսքում նշել է.
- Միայն վերջին մեկ տարվա ընթացքում ֆոտոնախագծին մասնակցած կանանցից երեքը մահացել են: Ես կարծում եմ, որ անհրաժեշտ է փաստագրել այս ավանդույթին ենթարկված կանանց կյանքը, քանի դեռ շատ ուշ չէ: Այդ կանայք ամենահետաքրքիր, բարի, լայնսիրտ ու կարեկից կանայք են, որոնց ես երբևէ հանդիպել եմ: