Թշնամու հետ՝ «արճիճի լեզվով»

Վերջին օրերին, կապված ինժեներական աշխատանքների հետ, հենակետերում զինվորների թիվը շատացել է: Ինժեներասակրավորային վաշտի զինվորներն իրենց օրվա առաջադրանքները կատարելուց հետո մարտական հերթապահության մեջ են ընդգրկվում: Հենակետում, որի պատասխանատուն ավագ սերժանտ Ա. Բարսամյանն է, հիմնովին նորացվել են պաշտպանական բնագծերը, դիտակետերը, կառուցվել են գետնատնակի պաշտպանությունն ամրապնդող արգելափակոցներ:

-Շարքային Ուդումյան Արթուր,- ներկայացավ որմնադիր զինվորներից մեկը,- Տավուշի մարզի Արծվաբերդ գյուղից եմ, տեսել եմ՝ մեծերը ոնց են պատ շարում, որոշեցի փորձել, ստացվեց:

-Իսկ կրակելո՞ւց ոնց ես:

-«Քաջարի մարտիկ» կրծքանշանը հենց լավ կրակելու համար եմ ստացել:

Արթուրն աշնանը զորացրվելու է, ու բնական է՝ զենքին տիրապետում է լավագույն ձևով: Նույն զորակոչի զինվորներ են նաև շարքայիններ Էրիկ Սարգսյանը, Վասիլ Գասպարյանը, Սարգիս Խաչատրյանը, Բաբկեն Հարությունյանը: Փորձում եմ «մասնագիտորեն» ստուգել նրանց կատարած աշխատանքի որակը: Կդիմանա՞ն, արդյոք, խոշոր տրամաչափի հրաձգային զենքերի փամփուշտներին:

-Կդիմանան, շարվածքը հմտորեն է արված,- վստահեցնում է մայոր Հ. Մակարյանը:

Դիտորդներից մեկն էլ շարքային Նարեկ Սարգսյանն էր: Ասաց, որ Ապարանից է, վեց ամիս առաջ է զորակոչվել:

-Ընդունվեցի ագրարային համալսարան, փոխադրվեցի երկրորդ կուրս ու զորակոչվեցի: Սա իմ առաջին մարտական հերթապահությունն է, վաղը հերթափոխ է լինելու:

Զինվորին խնդրում եմ կիսվել սահմանում անցկացրած առաջին տասնհինգ օրերի մասին:

-Միշտ ծառայության սկիզբը դժվար է լինում, երբ ժամանակի ընթացքում ֆիզիկապես կոփվում ես, հարմարվում զորամասի առօրյային, ընտելանում նոր ընկերներիդ, ամեն ինչ ավելի հեշտ է դառնում: Վեց ամսվա ընթացքում սովորել եմ մարտական հերթապահության բոլոր նրբությունները ու երբ առաջին անգամ բարձրացա հենակետ, թվաց՝ նախկինում էլ եմ այստեղ եղել, լեռների մեջ ինչ-որ հարազատ բան կա: Վախի զգացողություն երբեք չեմ ունեցել: Ամենակարևորը զգացի, թե իրականում ինչ է մարտական ընկերությունը: Այստեղ ընկերության մասին հորս խոսքերը հիշեցի:

Հետաքրքրվեցի, թե ով է հայրը: Պարզվեց պայմանագրային զինծառայող է՝ շարքային Սոս Սարգսյան, որ արդեն տասնվեց տարի մարտական հերթապահություն է կատարում առաջնագծում՝ ապարանցիների գումարտակում:

Այսինքն` հնարավոր է, որ նույն պահին հայրը մեր երկրի արևելյան սահմանն է պահպանում, իսկ որդին՝ արևմտյանը: Այ քեզ ճակատագի՜ր: Այլևս չէի կարող շարունակել զրույցը: Ինձ մնում էր միայն որպես զինակից հայրաբար գրկել Նարեկին ու իրեն էլ, հորն էլ մաղթել բարի ծառայություն և ուրախ հանդիպում:

Հետո հանդիպեցի ջոկի հրամանատար, կրտսեր սերժանտ Վարդան Մախմուրյանին: Հապճեպ ծանոթացումից հետո նա ներկայացրեց իրավիճակը.

-Այստեղ մեր դիրքը նպաստավոր է, հակառակորդը մեր նշանառության տակ է ու իրեն զուսպ է պահում, բայց մենք զգոն ենք, որովհետև թշնամին կարող է խորամանկել, թակարդներ ստեղծել: Նա չզլացավ դրվատանքով նշել իր ջոկի զինվորներին՝ շարքայիններ Հայկ Առաքելյանին, Արսեն Բեջանյանին, Ալիկ Ավետիսյանին, Էդմոն Մելքոնյանին, իսկ իր մասին ասաց.

-Արտաշատցի եմ, սովորում եմ տնտեսագիտական համալսարանում, ձմռանը կզորացրվեմ, բայց տան մասին դեռ չեմ մտածում, որովհետև ծառայության իսկական ժամանակը նոր է սկսվել: