Այն, ինչ այս պահին տեղի է ունենում Բաքվում, իսկ ավելի կոնկրետ ՆԱՏՕ-ի «Rose-Roth» սեմինարի ընթացքում, ըստ էության, ոչ այլ ինչ է, քան ուժի դրսևորում: Ընդ որում, փառք Աստծո, որ ուժը կիրառվում է ոչ թե հայկական պատվիրակության վրա (նման դեպքեր, ցավոք, շատ են եղել, իսկ հայկական դիվանագիտության կրավորականության մասին բազմիցս խոսվել է ու գրվել): Խոսքը, բնականաբար, ոչ թե բիրտ ֆիզիկական ուժի մասին է, այլ՝ փաստարկի ուժի, որի դեմ անզոր են թե՛ ադրբեջանական քարոզչամեքենան, թե՛ այդ քարոզչամեքենայի վարձկանները: Բացի այդ, հույսեր կան, որ եվրոպացիների տափակ ուղեղներում այս երկու օրը դեռ երկար կպահպանվի և ՆԱՏՕ-ական անհայրենիք խաժամուժը, սեփական կաշվի վրա զգալով ադրբեջանական բթամտությունն ու քաղաքակրթական բոկոտնությունը, վերջապես ճիշտ եզրահանգումներ կանի: Ասենք` դա չի խանգարի Բաքվով դեպի Երևան ընթացող Լավրովին ու ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին: Եվ որքան շուտ սա հասկանան, այնքան ավելի լավ, որովհետև ասում են, թե Բաքուն իրոք գեղեցիկ քաղաք է: Իսկ հայերը, մեծամասամբ էսթետներ լինելով, տհաճությամբ հողին կհավասարեցնեն գեղեցիկ Բաքուն:
