Tatron.info-ն գրում է.
Այս տարի «Արտավազդ» ամենամյա թատերական մրցանակաբաշխության ժամանակ «Լավագույն դերասան» տիտղոսին արժանացավ Համազգային թատրոնի դերասան Գագիկ Մադոյանը: Թե որքանով էր անակնկալ դերասանի համար մրցանակ ստանալը, և ինչպիսի է դերասանը թատրոնից դուրս և թատրոնի ներսում, փորձեցինք պարզել մեր փոքրիկ հարցախույզի միջոցով:
Սպասո՞ւմ էիք, որ կդառնաք տարվա լավագույն դերասան :
-Անկեղծ ասած չէի սպասում, նույնիսկ մտքովս էլ չէր անցնում: Ինքս իմ մասնագիտության նկատմամբ երբեմն հիասթափություններ եմ ունենում: Զգում էի, որ միապաղաղություն կա, բայց հենց այդ մրցանակը ստացա, ինչ-որ բան շուռ եկավ ներսումս: Երբ հայտնվում եմ այդպիսի հանգամանքներում, միշտ մի դուռ է բացվում, ու ես ավելի երջանիկ եմ զգում ինձ:
Երբևէ խաղացե՞լ եք Ձեզ համար ոչ հոգեհարազատ դերեր:
-Այնպիսի դերեր կան, որ ես չեմ սիրում, բայց ես իրավունք չունեմ չխաղալու, իրավունք չունեմ ոչ պրոֆեսիոնալ կերպ մոտենալու դերին: Ես ինձ չեմ համարում այն դերասանը, ում մոտ բոլոր դերերը հանճարեղ են ստացվում: Ես, երևի ընդունակ մարդ եմ, ով կարողանում է բեմում հետաքրքիր բաներ անել:
Եղե՞լ է այնպես, որ բեմում անհարմար իրավիճակում հայտնվեք:
-Մի քանի տարի առաջ «Ա՜խ, կանայք, կանայք» ներկայացման կեսից լույսերն անջատվեցին: Դա նշանակում էր, որ պետք է վարագույրը փակեր, դերասանները ներողություն խնդրեին հանդիսատեսից և ներկայացումը չշարունակվեր: Ես այդ ժամանակ իմ խաղընկերուհուն խնդրեցի, որ մոմեր բերի և վառի: Մոմերը վառեցինք և ամբողջ ներկայացումը մոմի լույսի ներքո անցավ:
Մոմերը բավականեցրի՞ն:
-Ասեմ, թե ինչպես բավականեցրին: Մի քանի մոմ դրեցինք սեղանին, մի քանիսը՝ բեմի մյուս հատվածներում և երկու մոմ պահեցինք մեզ մոտ: Իսկ ով խոսում էր, մոմերը մոտեցնում էինք նրան, որ դեմքը լուսավորվեր: Հաջորդ օրը զանգեր եղան, թե չունե՞ք մոմի լույսերով ներկայացում: Դա բեմադրված չէր, բայց հանդիսատեսը մեծ դժվարությամբ էր հավատում, որ իսկապես հոսանքազրոկւմ էր եղել:
Բացի դերասանությունից ուրիշ ինչո՞վ կցանկանայք զբաղվել:
-Ես հիմա վերապատրաստվում եմ բարձրագույն կինոռեժիսորական դասընթացներում՝ Ռոման Բալայանի կուրսում, և շուտով կնկարահանեմ իմ դիպլոմային ֆիլմը, որից հետո կինոռեժիսորի որակավորում կստանամ:
Կա՞ հայ կամ այլազգի ռեժիսոր, ում հետ կցանկանայք աշխատել:
-Ես շատ կցանկանայի աշխատել իտալացի կինոռեժիսոր Պաուլո Սորենտինոյի հետ: Ես չեմ էլ ուզում երազել դրա մասին, որովհետև կարծում եմ՝ անհնար է: Իր ֆիլմերը երբ նայում ես, հասկանում ես, որ Իտալիայի վերջին տաղանդներից մեկն է: Հայ բոլոր կինոռեժիսորների հետ կցանկանայի աշխատել, իհարկե, կապված նաև դերից: Թատրոնի ռեժիսորներից` Արթուր Սահակյանի և Նիկոլայ Ծատուրյանի հետ կցանկանայի աշխատել: Ես ներմուծվել եմ Նիկոլայ Ծատուրյանի ներկայացման մեջ, սակայն կցանկանայի զրոյից աշխատել, այսինքն չզբաղեցնել ուրիշի դերը:
Կցանկանայիք ներկայացում բեմադրե՞լ , թե՞ ֆիլմ նկարահանել:
-Ես վախենում եմ բեմադրություններ անել: Դա կինո չէ, որ կարողանաս խաբել:Կինոյում կարող ես լավ մոնտաժ անել, նորից նկարել թերությունները, կարող ես ստանալ այն որակը, որը քեզ պետք է : Թատրոնում, եթե բեմադրությունը լավ չեղավ, արդյունքի չես հասնի: Իսկ թե ինչ կնկարահանեմ ապագայում, արդեն մտածել եմ: Հայտը ներկայացրել եմ ֆինանսավորման համար: Կարճամետրաժ ֆիլմ պետք է լինի, որովհետև այդ գումարով չես կարող լիամետրաժ ֆիլմ նկարել:
Ի՞նչ ժանրի ֆիլմեր եք նկարելու:
-Ժանրային ուղվածություն չունեմ, որովհետև շատ հանգիստ թեթև ժանրից կարող եմ ավելի ծանր ժանրի անցնել, հոգեբանականից՝ կոմիկական իրավիճակի անցնել: Զուսպ կոմեդիայի և դրամայի կողմնակից եմ:
Ռեժիսորներին հե՞շտ է ձեզ հետ աշխատելը:
-Հեշտ աշխատելը շատ հեշտ է, սակայն կուզեմ ռեժիսորն ինձանից խելացի լինի: Ես ուզում եմ, որ ինձ հիպնոզի ենթարկի, որպեսզի ես ամեն ինչ անեմ իր համար:
Կա՞ դեր, որը կտրականպես չեք խաղա:
-Կան կերպարներ, որոնք ես չեմ խաղա, մի պարզ պատճառով, որ չեմ կարող այդ տեսակ մարդուն մարմնավորել, օրինակ՝ հիվանդությունների հետ կապված դերեր չեմ խաղա:
Ի՞նչը կարող է Ձեզ հունից հանել:
-Իմ երկրում տիրող իրավիճակն ինձ բարկացնում է:
Իսկ ո՞ր երկրում կցանկանայիք ապրել:
-Եթե անգամ ես սոված մնամ այս երկրում, ես այս երկրից ոչ մի տեղ չեմ գնա: Վերջին մարդը ես կլինեմ, որ լույսը կանջատի ու կհեռանա այս երկրից:
Ձեր բնավորության ամենավատ գիծը:
-Ես սիրում եմ վիճաբանել, և շատ տաքարյուն եմ:
