Առհասարակ, այս երեք գործոնների համատեղումն է մարդկային հարաբերությունների երաշխիքը, սակայն երբ դրանցից որևէ մեկն է առկա, հարաբերությունները դառնում են կեղծ ու ձանձրալի: Առաջին հերթին մարդիկ սկսում են միմյանց հետ ընկերություն անել սեփական «կարիքները» հոգալու նպատակով, իսկ երբ այդ ընկերությունը հաջողվում է, կամ դու քեզ սկսում ես համարել հաջողակ այդպիսի ընկերակից ունենալու համար, ակամա երևան է գալիս ՍԵՐԸ: Սիրո ժամանակ «վերանում են» ընկերոջ թերություններն ու բացասական կողմերը. չէ՞ որ ընկերակիցը չի կարող վատը լինել, եթե դու նրա կողքին քեզ հիանալի ես զգում: Քեզ անընդհատ լավ զգալու բնական պահանջմունքն էլ առաջացնում է կապվածություն այն անհատից, ով քեզ համար ապահովում է լավ զգալու պայմանները: Մարդկային ներդաշնակ հարաբերություններում կարևոր է ընկերությունը, սերը կամ իդեալականացումը, և առանց «նրա» քո կյանքը չպատկերացնելու զգացումը:
Հարաբերություննները «բորբոսնում են», երբ այս երեք գործոններից որևէ մեկը սկսում է գործել ինքնուրույն ու միայնակ: Ընկերությունը առանց սիրո հիմնված է տաղտկալի հարաբերությունների վրա, որտեղ շահը սիրուց ու գեղեցիկից չէ: Անչափ հեշտ ու դյուրին կստացվի բաժանությունը այն ժամանակ, երբ սիրես առանց ընկերություն անելու: Իսկ կապվածությունը առանց սիրո ու ընկերության նույնն է, ինչ ապրես լոկ գոյությունը պահպանելու համար:
Այն հարցին, թե որտեղ է վերջանում ընկերությունը և որտեղ են ի հայտ գալիս սերն ու կապվածությունը, կարելի է պատասխանել մեկ նախադասությամբ. մարդկային հարաբերությունները «բորբոսնում են», երբ մարդիկ սկսում են սահմաններ գծել այդ ԵՐԵՔԻ համար:
