Ամեն անգամ հայ-ադրբեջանական սահմանագծում որևէ միջադեպի մասին լսելով՝ մեր ամբողջ ազգը ևս մեկ ցնցում է վերապրում, քանի որ չկա այդպիսի մի հայ, ով չունենա Լեռնային Ղարաբաղի սահմանները պաշտպանող ընկեր, եղբայր, ծանոթ կամ բարեկամ: Եվ ամեն անգամ լսելով ևս մեկ զինվորի մահվան մասին, ինքս շատ ծանր եմ դա տանում:
Առավել ցավալի է, որ ազեռների նման վայրենի դրսևորումները հայկական կողմից ստանում են փափուկ, «ժողովրդական» արձագանք, որպեսզի ԵԱՀԿ-ն և արևմուտքը մատ թափ չտան մեզ վրա: Այս դեպքում ևս ազեռի նավթադոլարն անում է իր սև գործը: Բայց մինչև ե՞րբ պետք է շարունակվեն այդ տականքների նման արարքները... Ճիշտ է. մինչ այն պահը, երբ նրանք կստանան առնվազն հավասար հակահարված: Պարոնայք չինովնիկներ, ամբիոնից քննադատելու փոխարեն, շատ ավելի ճիշտ կլիներ, եթե ծրագրեիք մի հակահարվածի ծրագիր, որպեսզի այդ ահաբեկիչներն իմանային, թե ինչ կլինի, երբ նրանք հերթական անգամ որոշեն ավանտյուրայի դիմել: Այսինքն՝ սահմանել յուրաքանչյուր հայ զինվորի կյանքի դիմաց 10 ադրբեջանցի գառնուկի կյանք, 1 հայ զինվորի վիրավորվելու դիմաց 5 ազեռ գառնուկի կյանք: Նույնիսկ եթե ալիևին չզսպի իր զինվորների մեծաքանակ կորուստը, քանի որ նրա համար առավել կարևոր է նավթը և դրանից ստացած գումարները, պետք է կազմակերպել ամեն նման դեպքից հետո նրանց մեկ նավթահորի հօդս ցնդեցում, ինչը լուրջ կվնասի թշնամուն թե ֆինանսապես, թե բարոյահոգեբանական հարթության վրա:
Ինչ մնում է այն պնդմանը, թե մենք խաղաղասեր ժողովուրդ ենք, այո, դա այդպես է, բայց ինչպես ասել է Կորնելիուս Նեպոտը, «Եթե ուզում ես խաղաղություն, պատրաստվիր պատերազմին»:
