Մինչև ե՞րբ մեր այգիներն ու պարտեզները ոտքի կոխան պիտի դառնան թշնամի կրունկներու ներքև…
Մինչև ե՞րբ գաղթական պիտի մնանք, օտարին՝ ծառա, օտարին՝ գերի:
Բավ է որքան թափառեցանք հեռավոր ափերու վրա` անտուն ու անկայան:
Հո՛ն, լեռներեն անդին, ծովերեն անդին, նվիրական հայրենիք մը ունինք, որ մեզ կը կանչե:
Չե՛ք լսեր անոր ձայնը:
Մի՞թե այդքան խուլ է ձեր հոգին, որ փակ կը մնա մեր լքված, մեր որբացած հողերեն բարձրացող աղաղակին առջև, արիացեք, դյուցազնացեք, եղեք հայկազյան փառապանծ ցեղին արժանավոր ժառանգորդները

Մուշեղ Իշխան

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել