Եվ ի՞նչն են կոչում մարդիկ սրբություն,
Մի՞ թե սրբություն մնաց աշխարհում,
Չէ որ աշխարհը պատերազմ ունի,
Պայքարներ ունի բազում արյունոտ,
Եվ շատ անարյուն մահեր էլ ունի,
Երբ եկեղեցու հենց դռան շեմին,
Մանուկն է մեռնում քաղցը կոկորդին:
Երբ եկեղեցում սևաշոր դևը,
Աղոթքն է հանում շուտով աճուրդի:
Եվ ի՞նչն են կոչում մարդիկ սրբություն,
Մի՞ թե այն խաչը, որը ոսկեպատ, արծաթապատ է,
Այնինչ  համբուրող, ծնկի եկողը միայն սովածն է,
Քանզի կուշտ փորը համբուրում է լոկ իր սափորը:
Կուշտ հոգին նույնպես խաչ է համբուրում,
Բայց լոկ իր գահից, շահից ելնելով:
Մի՞ թե սուրբ է նա, ով իր ողջ կյանքում լոկ եկեղեցի, մատուռ է շինել,
Քանդելով մարդկանց այն եկեղեցին, որը հոգում է:
Եկեղեցի է կառուցել  նա միշտ գողացած փողով,
Եվ մի՞ թե սուրբ է այդ եկեղեցին:
Եվ մի թե սուրբ է այն <<բարերարը>>,
Ով այս աշխարհի գանձերը դիզած,
Ու թինկը  տված ոսկե աթոռին,
Ոսկոր է նետում չքավորներին:
Մի՞ թե սուրբ է նա,
…ո՛չ, նա ագահ է:
Աշխարհում վաղուց սրբություն չկա,
Զի մարդ մամոնան առավել սիրեց,
Առավել սիրեց,
Քան Աստված սիրեց մարդկությունը հենց:
Այն մարդկությունը, որը վաճառքի ենթակա դարձավ,
Երբ մարդն ամեն ինչ հանեց վաճառքի,
Ու չկա ոչինչ, ոչինչ, ոչ մի բան որ չի վաճառվում,
Ծախվում է սերը, ծախվում է հողը, ծախվում է գիրը,
Արվեստն է ծախվում ու մարդն է ծախվում:
Այս կյանքն է ծախվում, և երանի թե աստված չծախվեր…

Մի՞ թե սրբություն մնաց աշխարհում…

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել