ՀԱՐՎԱԾԸ ՄԱԼԻՆ ԹՈՂ ԳԱ ՔԱՆ ՀՈԳՎՈՒՅՆ...սակայն փրկենք հոգին , որ փրկենք հողը...
Այքան եմ մտածել այդ ահավոր Ցեղասպանության մասին, ու երազել տարբեր հալուսինացիայի մակարդակի սցենարներ, որ կարող էին տեղի ունենալ անցյալ դարուս սկիզբներին, սակայն չունեցան, կամ գոնե միայն արտաքսեին հայ ժողովրդին հողից ու չոչնչացնեին ժողովրդին...
Հիմա կունենայինք հսկա հայ սփյուռք. գոնե տասնապատիկ քանաքով , գրագետ, հանգիստ, բարեկեցիկ ու հույսով հայաշունչ, թող հազար հայ եկեղեցիների փոխարեն միլիոն լինեին..բայց ՈՂՋ ԼԻՆԵԻՆ... գիտեմ երազում եմ...բայց հենց այն է ինձ մտատանջել որպես սփյուռքահայ, օտարացած, ու կիսացած որ ԳՈՆԵ ԿՅԱՆՔ ԼԻՆԵՐ ՈՒ ԼԻՆԻ ԱՅԼԵՎՍ ԷՎ ՈՉ ԹԵ ՄԱՀ...հայկական ասածվածք կա, որ մանկուց լսել եմ մեծերից, որ ՄԱԼԻՆ ԹՈՂ ԱՂԵՏԸ ԳԱ, ԱՅԼ ՈՉ ԹԵ ՄԱՐՄՆԻՆ... սա վախ չի իրականում, այլ գիտակից շարունակական մտահոգություն, որ ինչպես անենք որ փրկենք ՀԱՅ ՀՈԳԻՆ, ՄԱՐԴՈՒՆ ՈՒ ՆՐԱ ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆԸ ....գիտակցականով կկարողանաս տիրանալ ՄԱԼԻՆ, ՀՈՂԻՆ ինչին որ ուզես...սակայն որ կորցրիր ՀՈԳԻՏ, ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆԴ, ԻՆՉՊԵՍ ԵՂԱՎ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹՅԱՆ ԺԱՄԱՆԱԿ, այն էլ միլիոններով...
Այ հիշում եմ երբ երկար տարիներ ապրելուց հետո սփյուռքում , մի տարի եկել էի Հայաստան որ մասնակցեմ Ապրիլ քսանչորսի երթին դեպի Ծիծեռնակաբերդ...դպրոցներից, համալսարաններից ու գործարաններից հազարներով քայլում էին մարդիկ տարբեր տարիքների...կանգնած ճանապարհին, չէի շտապում, որով նպատակս լսելն էր ժողովրդի մտքերը ու խոսակցությունները ու մտահոգությունները...ականջ էի կախում սրա նրա կամ խմբային խոսակցությունները...բնավորություն է... հաճախ նստում էի տրամվայ ու ավտոբուս որ լսեմ մարդկանց խոսակցությունները, մտահոգությունները, ժողովրդի ցավը... Հայաստանում...
ԱՊՇԱԾ ԷԻ...որքան որ արտաքին պատկերը տպավորիչ ու սթափեցուցիչ էր, տենսել այն անհամար ծաղիկները ու երեվույթը երկնային...սակայն անհանգստացած էի միշտ, որով երեխաների խոսակցությունները էվ երիտասարդ աղջիկների ու տղաների, հագուստից ու իմպրտնի ապրանքներից ու արտասահմանի բարեկամների ուղարկածներից այն կողմ ոչինչ էր ասում ինձ....ու նրանց հագնված կապված ցուցադրական արտաքինը ԱՌԱՆՑ ՀՈԳԵԿԱՆԻ ՈՒ ԳԻՏԱԿՑԱԿԱՆԻ ԿԿՈՐՑՆԵՍ ԵՐԿԻՐԴ ...իրոք մտահոգում էր ինձ...
դա նկատել էր նայեվ մի շարք այլ սփյուռքահայ ընկերներ ու ծանոթներ, որոնք գալիս էին Հայաստան դասախոսելու կամ աշխատելու , որոնցից միշտ հարցնում էի երիտասարդության գիտակցականի մասին....
Եվ պատահական չե որ անկախությունից հետո այսքան շատ թվերով հայ արտագախթողներ եղան, ու եթե մեկը սա նախորոք կանխազգուշակել էր, կամ տեսել ...նրանց մեջ էի նաեվ ես...այս պարագային քսան տարվա մեջ այո, տակավին հող ենք շահել էվ չենք կորցրել, սակայն նայելով ամայացած գյուղերը ու շրջանները արտագախտից ու խոպաններից... ՀԱՐՑ Է, ԹԵ ԵՐԿԻՐԸ ԿՈՐՑՐԵԼ ԵՆՔ ԹԵ ՉԷ.....
Ու հիմա էլ հաճախ մտածում եմ Հայաստանի ժողովրդի զգալի մասի քաղաքական գիտակցական հասունության մասին, որը հետեվանքն է քաղաքական ու սոցիալական իրավիճակները....
Ինչ կարելի է ակնկալել ապագայի համար...Ինչ են մտածում հայ ժողովուրդը...միթե նրանք ավտոբուս կամ տրամվայ չեն նստում...կամ լսում ժողովրդի իրավիճակի մասին....անգործություն, թշվառություն ու բողոք ամենուր ..... Ախր սփյուռքի հորեղբայր կամ քեռին իրենց չի փրկի հարեվան թուրքերից.....լավ հագուստ հագնելով ու լավ ավտոմեքենա քշելով երկիր չի ապահովվի....
ԶՈՐԱՆԱԼ Է ՊԵՏՔ, ՄՏՔՈՎ, ՀՈԳՎՈՎ, ԿԱՐԳԱՊԱՀՈՒԹՅԱՄԲ ՈՒ ԿԵՆՏՐՈՆԱՑՎԱԾ ԻՇԽԱՆԱՓՈԽՈՒԹՅԱՄԲ....ՔԱՆԻ ԵՐԿԻՐԸ ՉԵՆՔ ԿՈՐՑՐԵԼ...
