Էն, որ գլխին ուներ տանիք։
Էն, որ ուներ հզոր բանակ,
Էն որ, տոնում էր միշտ հաղթանակ։
Էն, որ ելնում էին նրանք կռվի,
Էն, որ Արցախը թուրքին չտվին։
նիքոլ, ո՞ւր է մեր հայրենիք,
Էն, որ ուներ պայծառ գալիք,
Էն, որ լցված էր անմար լույսերով,
Էն, որ ապագան լիքն էր հույսերով։
Էն, որ նրա ամեն գալիք օր
Էն, որ ուրախություն կբերեր նորանոր։
նիքոլ, ո՞ւր է մեր հայրենիքը,
Էն, որ ուներ դրոշ, գերբ ու կնիք։
Էն, որ սիմվոլն էր մեր հպարտության,
Էն, որ պատճառն էր թուրքի պարտության։
Էն, որ ուներ հռչակագիր,
Էն, որ թուրքը ընդունել էր հանց ղազագիր։
նիքոլ, ահա մեր հայրենիք,
Որ դարձրել ես թուրքի խաղալիք։
Որ ծախել ես հայոց հողերը,
Որ դիզել ես կեղտոտ փողերը։
Էն, որ քո ոստիկան ստորը,
Քաշքում է հերոսի հորն ու մորը։
նիքոլ, գալու է հատուցման պահը,
Պիտի կործանվի քո աթոռն ու գահը
Ազգս պիտի տեսնի քո մահը,
Որ հայոց հողից վերանա ահը։
Քո մահից հետո կունենանք մեծ հույս,
Որ ազգիս վրա կբացվի նոր լույս։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
