«Մեր ժամանակների հերոսը» խորագրով մրցանակաբաշխությանը Նիկոլը կրկին «փիլիսոփայել է»՝ չկորցնելով առիթը՝ տաֆտալոգիայով զբաղվելու: «…և մեր հերոսությունը պետք է ոչ բոլոր դեպքերում, ոչ բոլոր ժամանակներում և ոչ բոլոր տեղերում կապենք զոհվելու հետ, ընկնելու հետ: Մենք ավելի շատ հերոսությունը պետք է կապենք ապրելու, աշխատելու, արարելու, պետությունն ուժեղացնելու հետ, որպեսզի զոհելու, զոհաբերելու, զոհաբերվելու պրոցեսը չդառնա առօրեական, այլ դա լինի առանձնահատուկ, բացառիկ, հազվադեպ, իսկ առօրեականը դառնա ստեղծագործելը, արարելը, հարստանալը, հարստացնելը, ծաղկելը և ծաղկեցնելը, երջանկանալը, երջանկացնելը, հզորանալը և հզորացնելը»,-մասնավորապես ասել է Նիկոլը:
Հարց է առաջանում՝ ի՞նչ ապագա կարող է ունենալ այն երկիրը, որտեղ նույնիսկ ապրելն ու աշխատելը դիտարկվում է՝ հերոսություն: Աֆրիկյան ինչ-որ կորած-մոլորած երկի՞ր է Հայաստանը, ինչ-որ մարդակեր ցեղերով բնակեցվածք տարա՞ծք է, ջունգլի՞ է, որտեղ ապրելն ու ասենք գործ դնելը միայն հերոսներին ու քաջերին, անձնազոհներին ու մեծ հումանիստներին է հասու:

Նորմալ եկրներում, այո՛, հերոսները գլխավորապես սեփական ժողովրդի համար իրենց կյանքը զոհաբերածներն են, պետություն կերտածները, իրենց բարոյական կերպարով առանձնացածները, հերոսները հարկ վճարողնե՞րն են, իշխանություններին հարստացնղնե՞րն են: Կամ հենց Նիկոլը որքանո՞վ է համապատսպանում իր իսկ սահմանած չափանիշներին: Նա խոսում է պետությունը հզորրացնողների հերոսականության մասին: ՔՊ-ականների քանի՞ տոկոսն է համապատասխնում այդ չափանիշին, թե՞ Հակոբյան Աննա՞ն է հերոս, որ չի դադարում գործարարներից կամ ասենք մի տեղ մի «բուտկա» ունեցողներից փող «քերել», հետո էլ այդ ամենը արդարացնել ու համոզել, թե իբր մարդիկ բացառապես սեփական նախաձեռնությամբ են իրեն մուծվում:

Նիկոլի իրական հերոսն Իլհամն է, ուղղակի այդ մասին չի խոստովանում, որ կարողանա վերընտրվել:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել