Բանն այն է, որ քանի դեռ կա Աստված, կա հիշողություն: Արածի և չարածի մասին, խոսքերի, ակնարկների, մտադրությունների մասին: Սրբավայրերի կորուստների հիշատակ, հեռացածների հիշատակ, անմեղ զոհերի հիշատակ, նահատակների հիշատակ: Հեղափոխությունը ժամանակակից հային սովորեցրել է շատ արդյունավետ մոռանալ անհարմարը ․ չնկատել հիվանդին, անտեսել բարոյական սկզբունքները, դադարեք կարեկցել:
Մտածեք, ադրբեջանական բանտերում այժմ տասնյակ հայեր են պահվում։ Նրանց դատում են շինծու մեղադրանքներով ։ Նրանց խոշտանգում են , ծաղրում են նրանց: Նրանց հանցանքն այն է, որ նրանցից յուրաքանչյուրն իր ուժերի և խելքի ներածին չափով փորձել է ինչ-որ բան անել մեր հասարակության համար ՝ շարքային զինվորից մինչև Արցախի քաղաքական ղեկավարություն ։
Հայկական իշխանությունը նրանց հետ գործ չունի։ Այն չի որոշում նրանց կարգավիճակը, չի խոսում այդ մարդկանց մասին միջազգային կազմակերպություններում, միջազգային դատական ատյաններում գործընթացներ չի նախաձեռնում, նախընտրել է մոռանալ այդ մարդկանց մասին ։ Կամ այն պատճառով, որ դա ձեռնտու է, կամ այն պատճառով, որ այն հարմար է, կամ այն պատճառով, որ այն այլևս արդիական չէ, այլ կերպ ասած ՝ պահանջված չէ ։ Դիտավորյալ մոռանալը ինստիտուցիոնալացված կեղծավորության ամենաարդյունավետ գործիքն է: Օրուելյան երկիմաստության սերմանումը ՝ "այստեղ մոռացեք, իսկ այստեղ ՝ չհամարձակվեք", բռնապետի սիրելի գործիքն է ։
Այս պայծառ տոնին (և այսօր Աստվածածնի Վերափոխման օրն է) ես կաղոթեմ մոռացվածների համար: Ես կխնդրեմ Աստվածածնին մեր գերիների համար, խաղաղություն կխնդրեմ անմեղ զոհերի համար։ Ես կխնդրեմ մարդկանց վերադարձնել հիշողությունը, միակ բանն է, որը նախիրը վերածում է հասարակության:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
