Մի անգամ երբ նստած էի իմ կայարանում, ժանգոտած ռելսերին, մշուշոտ երազներում ու անսահման հանգստությամբ, աչքիս առաջ երեք վագոնի նման անցան անցած տարիներս։ Առաջին վագոնը կարծես շտապում էր՝ թույլ չտալով վերծանել առաջին, մաքուր, անհիշելի մանկությունս, միայն բծեր, ակնթարթներ, որ ակերի չխչխկոցի խեղդող ձայնի ուղեկցությամբ ոչինչ չնշմարվեց, անցավ վագոնս, որ ենթադրում էի վառ գույն պետք է ունենար, ժպիտներով ու քրքիջով, չլսեցի այդ ամենը, անձրևն էլ չթողեց տեսնեմ վագոնին նկարված ժպիտներս ու խաղալիքներիս պատկերները։ ԻՆՉՈՒ։ Երկորդ վագոնն ավելի պարզ էր, մի փոքր մաշված, խունացած, զգացվում էր, որ գնացքավարը շատ է չարչարվում, որ այն գործի ու չկանգնի, երևում էր, որ գնացքը վերազինման կարիք ունի։ Դպրոցական տարիներս էին, կենսուրախ ու անորոշ, անձրևն այնուամենայնիվ չդադարեց ու պարտադրված չտեսա թե ինչպես հասցրեց ամայանալ իմ տեսադաշտից իմ ամենաճերմակ վագոնը, որ խոստանում էր երրորդին ավելի մեծ ներուժ ու փորձ փոխանցել։ Ահա երրորդն է անհետանում ու դժվարությամբ եմ վերականգնում հիշողությունս։ Այսօր իմ կայարանում էի, չէր փոխվել, անսկիզբ ու անվերջ ռելսերով, միշտ անցյալը հիշեցնող պարտականությամբ ու անսահման ջերմություն հաղորդելով, անցնում է երրորդ վագոնս, բազմանշանակ ու անկեղծ, ավելի վստահ, ավելի ինքնուրույն, առայժմ անձրև չկա, սկսում եմ կասկածել, գուցե առաջին ու ուշաթափ վագոնն ավելի գերադասելի էր, երազներ ունեի, ոչ, սա պոետիկ չէ, բայց սարքին է, միայն թե սրտի լարերը չեն գործում, սիրո մեղեդին չի լսվում, իմ մանկությունն է գողանում իմ ռոմանտիզմը, հետ բեր, այլապես այս վագոնն էլ կդառնա անձրևոտ, մշուշի մեջ ու խունացած մի խրտվիլակ, որ երբեմն կհիշեցնի չորրորդ կցորդին իր նախորդի չարաբաստիկ ճակատագրի մասին, ուզում եմ հենց այս կայարանը վերադարձնի իմ սիրո մեղեդին: