Մարդկային չարությանը (իսկ դրան սահման չկա), նշանակալի չափով բաղկացած է նախանձից և երկյուղից: Դժբախտությունը զինաթափ է անում նրան: Դրա համար էլ մարդիկ, որոնք տառապում են այն բանից, որ ոչ ոք իրենց չի սիրում, աղետների մեջ (ինչպես նեղ անձնական, այնպես էլ համընդհանուր բնույթի) գտնում են դառն ուրախություն: Նման աղետները` ստորացնելով, մի տեսակ մեղքերի թողություն են տալիս նրանց:
Մարդու միակ դժբախտությունը կայանում է նրանում, որ նա իրեն համարում է դժբախտ և երազում է այն, ինչից զրկված է, մինչդեռ պետք է բավականություն ստանալ նրանից, ինչ ունես:
Նյութի աղբյուր՝ http://hovikcharkhchyan.wordpress.com/2013/09/14/%D5%A1%D5%B6%D5%A4%D6%80%D5%A5-%D5%B4%D5%B8%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A1-2/
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել