Ես իսկապես հոգնել եմ ցավից, որ լսում ու զգում եմ: Ես հոգնել եմ նրանից, որ մշտապես ինչ-որ տեղ եմ գնում` միայնակ, բոլորից լքված: Ես երբեք չեմ ունեցել մտերիմ մեկը, ով կընկերանար ինձ, կասեր, թե ուր ենք գնում և ինչու: Ես հոգնել եմ մարդկանցից, ովքեր այնպես ատում են իրար: Նրանց մտքերը կտրատում են ինձ, ինչպես ապակու բեկորները: Ես հոգնել եմ այն բանից, որ հաճախ ցանկացել եմ օգնել, սակայն չեմ կարողացել: Ես հոգնել եմ մթությունից, որ շրջապատում է ինձ: Բայց ամենից շատ ես հոգնել եմ ցավից: Այն չափից ավելին է: Եթե ես կարողանայի վերջ տալ դրան, գուցե դարձյալ ցանկանայի ապրել: Բայց ես չեմ կարողանում…
Ասում են` ժամանակն ամեն ինչ բուժում է` ուզում ենք այդ բանը, թե ոչ: Ժամանակն ամեն ինչ բուժում է, ամեն ինչ տանում է` վերջում թողնելով միայն մթությունը: Երբեմն այդ մթության մեջ մենք հանդիպում ենք ուրիշներին, իսկ երբեմն նրանց այնտեղ դարձյալ կորցնում ենք: