Միակ բանն այս աշխարհում, որ հնարավոր չէ ոչնչացնել, մենք ենք: Ամբողջ մոլորակը կարող է մոխրանալ, արեգակը կարող է վերածվել նոր աստղի, սակայն մեզ վրա այրվածք անգամ չի լինի: Մենք անոչնչանալի ենք: Մենք` որպես Գոյ, որպես անսահման սիրո աճապարություն, որպես ոգու կեցության մասնակիցներ, անտրոհելի ենք:
Մի աշխարհից մենք գալիս ենք դրան բոլորովին նման մեկ ուրիշը, իսկույն մոռանում ենք այն նախորդը, որտեղից եկել ենք, և, չմտածելով, թե ուր ենք գնալու, ապրում ենք պահի համար: Պատկերացնո՞ւմ եք, թե քանի կյանք է հարկավոր եղել, մինչև կծնվեր առաջին միտքն այն մասին, որ կյանքում շատ ավելի բարձր բաներ կան, քան ուտելը, կռվելն ու Երամին իշխելը: Հազարավոր կյանքեր, Ջոն, տասհազարավոր ու էլի ուրիշ հարյուրավոր կյանքեր պետք եկան, մինչև սկսեցինք հասկանալ, որ կա կատարելություն կոչվածը, ու էլի այդքան, մինչև այն գաղափարը, որ մեր կյանքի նպատակն այսուհետև այդ կատարելությունը հայտնաբերելն ու ցուցադրելն է: Մենք մեր հաջորդ աշխարհն ընտրում ենք ելնելով նրանից, ինչ սովորել ենք այս մեկում:
Պատկերացնո՞ւմ ես` քանի-քանի կյանք պիտի ապրել, մինչև կհայտնվի աղոտ մի ենթադրություն, որ կյանքը չի սահմանափակվում կերով, պայքարով և երամին իշխելով: Հազարավոր կյանքեր, Ջոն, տասը հազար: Իսկ հետո ևս հարյուր կյանք, մինչև կհամոզվենք, որ կյանքի իմաստը կատարելության հասնելը և մյուսներին դրա մասին պատմելն է: