Ներկայացնում ենք «Առավոտ» թերթի խմբագրականն ամբողջությամբ.
«Հասարակական ակտիվիստների, ընդդիմադիրների, լրագրողների վրա հարձակվող «ծեծող բրիգադներ» Հայաստանում եղել են մշտատես։ 90-ականների կեսերին նրանք կոչվում էին «երկրապահներ»։ Վերջիններս ծեծում էին կրիշնայականներին (հավանաբար, «ազգային նկարագիր» չունենալու համարի հարձակվել էին փաստաբան Ռուբեն Սահակյանի վրա, բռնություններ էին կիրառել 95 թվականի հուլիսի 5-ի ընտրություններից հետո Ազատության հրապարակում հավաքված քաղաքացիների նկատմամբ։ Այդ հանցագործությունների համար ոչ մի «երկրապահ» չպատժվեց։ 2000-ականների սկզբին «ծեծող բրիգադները» սկսեցին կոչվել «օլիգարխների ախրաննիկներ» կամ «սափրագլուխներ», որոնք ընդդիմության հանրահավաքների ժամանակ ձվեր էին շպրտում, խժդժություններ սարքում, հարձակվում ընդդիմադիր գործիչների և ակտիվիստների, լրագրողների վրա։ Մի քանի «սափրագլուխներ» դրա համար ստացան թեթև, խորհրդանշական պատիժներ։ Ըստ ամենայնի, սույն «ախրաննիկները» իրենց դերը խաղացին «մարտի 1-ի» իրադարձությունների ժամանակ։
Թե որ «գերատեսչությանն են» պատկանում այսօրվա «գրոհայինները»՝ դժվար է ասել, բայց ակնհայտ է բոլոր վերոհիշյալ հրոսակախմբերի կապը իշխանության այս կամ այն օղակի հետ։ Դրա ապացույցը, իհարկե, մարդկանց վրա հարձակվողների անպատժելիությունն է։ Օրինակ՝ իրավապահ օրգանները «չէին կարողանում» պարզել, թե ով է ծեծել «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Աշոտ Մանուչարյանին, կամ ովքեր են հարձակվել ՆԳ նախկին նախարար Սուրեն Աբրահամյանի վրա։ Ինչպես այս, այնպես էլ մնացած նմանատիպ դեպքերում հարձակումների պատճառները քաղաքական են՝ այն առումով, որ իշխանական ինչ-որ շրջանակներ դժգոհ են մնացել ընդդիմադիր գործիչների քայլերից կամ հայտարարություններից և «քսի են տվել» իրենց ձեռբի տակ եղած խուժանին՝ հասարակությանը ահաբեկելու նպատակով։
Հայկակ Արշամյանի և Սուրեն Սաղաթելյանի դեմ հարձակումը նույն շարքից է։ Հակառակի ապացույցը կարող է լինել միայն այն, որ հայտնաբերվեն ու ադեկվատ պատիժ ստանան ոչ միայն բուն ծեծողները, այլև նրանց ուղարկողները։ Նախորդ փորձն այդ առումով լավատեսություն չի ներշնչում։
Բայց նման պատմությունների մեջ կա ևս մի ասպեկտ, որի մասին անպայման արժե խոսել՝ հասարակության մեջ միասնական կամքի պակասը։ Բնականաբար, չկա աշխարհում որևէ հասարակական կամ քաղաքական գործիչ, որի գործունեությունը բոլորին դուր կգա՝ միշտ գոյություն անեն մրցակից կուսակցություններ, մրցակից հ/կ-ներ կամ պարզապես մարդիկ, որոնց հարձակման զոհերի հայացքները դուր չեն գալիս։ Բայց դա ոչ մի դեպքում չի կարող պատճառ դառնալ ինչ-որ վերապահումների համար, որոնց հիմբում կա չափազանց ստոր ենթատեքստ՝ «գուցե նրանց հասնում է»։
Բռնությունը պետք է դատապարտվի բոլոր պարագաներում, անվերապահորեն։ Դա է նման հանցագործությունների չկրկնվելու ամենակարևոր գրավականը»։