Պետերբուրգում իրար կհանդիպենք էլի
Այնպես, ասես այնտեղ թաղել ենք արևն անգամ,
Եվ անիմաստ բառը երանելի
Կարտասանենք մենք առաջին անգամ:
Սև թավշում սովետական այս գիշերվա
Եվ համաշխարհային դատարկության
թավիշներում
Անվերջ փթթում են ծաղիկներն անմահ,
Որ երգում են երանելի կանանց հարազատ
աչքերում
Կորացնում է մեջքը մայրաքաղաքն իբրև
վայրի կատու
Կամուրջին` պարեկը` տնկված քար,
Եվ, ճչալով մթության մեջ, որպես կկու,
Փռշտում անցնում է շարժիչը չար:
Ես անցաթուղթ գիշերային չունեմ էլի,
Սակայն ժամապահից չեմ վախենում արդեն.
Բառի համար` անիմաստ ու երանելի,
Սովետական այս գիշերվ ես կաղոթեմ:
Լսեցի մի թեթև շշուկ թատերական,
Օրիորդական մի սրտառուչ «ախ» լսեցի,-
անմահ ծաղիկների փունջը հսկայական
Ձեռքում է Կիպրիդի փրփուրածին:
Տաքանում ենք խարույկի մոտ. ձանձրույթ
անտանելի:
Գուցե դարերն հերթով այրվեն-հանգեն,
Եվ կանանց ձեռքերը` հարազատ ու երանելի-
Թեթև մոխիրը հավաքեն:
* * *
Առագաստն է լարում իր ունկը նրբազգաց,
Ընդլայնվող հայացքն է լեցվում դատարկությամբ,
Կեսգիշերվա թռչնաց երամը համրացած
Ճեղքում է ու անցնում ջրերը լռության:
Եթե աղքատ եմ ես, ապա` բնության պես,
Նույնքան պարզ եմ, որքան երկնակամարն
այս հին
Ազատությունն իմ խաբուսիկ է այնպես,
Ինչպես թռչունների ձայնը գիշերային:
Ես կանգնած եմ անշունչ լիալուսնի ներքո,
Մեռելային երկինք` որպես թե վարշամակ:
Տարօրինակ-գունատ, հիվանդ աշխարհը քո,
* * *
Օդը լակել և թունավորել են հացը.
Վերք ամոքող ուղին բարդ է հարթել:
Հովսեփն անգամ` Եգիպտոսին վաճառվածը,
Չէր կարող ավելի թունդ կարոտել:
Բեդվինները երկինքների տակ աստղազարդ
Փակ աչքերով վարգում են միասին,
Հորինում են անապատում ասքեր ազատ`
Իրենց թեթև ապրած օրվա մասին:
Շատ բան պետք չէ, որ ներշնչանքն
Ամբողջանա.
Կապարճն ո՞վ է կորցրել ավազներին,
Ով է ձիեր փոխանակել,- ու ակամա
Մառախուղն է ցրվում դիպվածների:
Թե իսկապես ճշմարիտ է ու լիաթոք
Երգը երգվում, ապա ամեն ինչ էլ
Պիտի ցնդի, փոշի դառնա, որ մնան լոկ
Տարածությունն, աստղերն ու երգիչը:
* * *
Երկուշաբթիից մինչև շաբաթը
Մի անապատ է գեթ:
Թռչնաչուեր երկարատև.
Յոթ հազար վերստ`մի նետ:
Մինչ Եգիպտոս ծիծառների
Չվերամն է թեթև
Չորս օր չվել, ու ջրերին
Չի հպվել ոչ մի թև:
* * *
Ձիեր են արածում ուրախ խրխնջյունով,
Ժանգով հռոմեական ներկված դաշտեր անծիր:
Իսկ դասական գարնան կեղծ ոսկիները չոր
Ժամանակի հոսքը տանում է անձանձիր:
Տերևներ փշրելով մարմնիդ վրա, աշո՛ւն
Որ սփռվել են քո շավիղներին անթով,
Հիշում եմ Կեսարի պատկերը բոցաշունչ,
Կանացի կիսադեմ` խարդախ արծվաքթով:
Ես`հեռու Ֆորումից ու Կապիտոլիումից,
Խաղաղված բնության թոշնումի մեջ անզոր,
Օգոստոս կայսերն եմ լսում երկրի ծայրին
Տարիներ`գլորվող, հանց տիրական խնձոր:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել