Ժոզե Մոուրինյոյի կյանքի օրենքները

• Նույնիսկ Հիսուսը բոլորին դուր չէր գալիս, էլ ի՞նչ խոսք կարող է լինել իմ մասին:
• Կան մարդիկ, որոնք ուրախանում են հաղթանակից հետո: Ես դրա համար ժամանակ չունեմ:
• Ես միշտ պատրաստ եմ մարտի: Չնայած ինձ հաշիվ են տալիս, որ չեմ պատկանում ֆուտբոլային կլաներից որևէ մեկին, որոնք բաժանում են խաղաթղթերը և որոշում խաղի կանոները: Բացի այդ, ես մեծ ֆուտբոլիստ չեմ եղել, դրա համար էլ չեմ կարող հույսս դնել իմունիտետի վրա, որն ունեն այն մարզիչները, որոնք նախկինում խաղացողների փառահեղ կարիերա են ունեցել:
• Տեղափոխվիր իմ թիմ և երբեք երկրորդը չես լինի:
• Ես «Ռեալ» փողի համար չտեղափոխվեցի: Ինձ առանց այն էլ մի փոքր ամոթալի է, թե ինչքան եմ ես վաստակում տնտեսական ճգնաժամի ժամանակ: Ինձ համար կարևոր է հաճույք ստանալ իմ գործունեությունից և բացի այդ հարգանք վայելել հենց այն երկրում, որտեղ ոչ քիչ տհաճ րոպեներ եմ ապրել:
• Ես իտալերեն եմ սովորել մի քանի ամիսների ընթացքում օրեկան 5 ժամ, որպեսզի շփվեմ լրագրողների և երկրպագուների հետ: Սակայն ինձ այնուամենայնից մեղադրում էին այն բանում, որ ես նրանց բավարար հարգանքով չեմ վերաբերվում: Իսկ հենց այդ նույն Ռանիերին Անգլիայում 5 տարի աշխատելուց հետո դժվարությամբ էր կարողանում բարևել:
• Ես ցականում եմ փոխել ֆուտբոլի փիլիսոփայությունը: Ուրիշ այդպիսի մարզիչներ չկա:
• «Չելսի»-ն առաջին անգլիական թիմն էր, որ սկսեց կիրառել 4-3-3 մարտավարությունը: Իսկ արդեն հետո այդպես սկսեցին խաղալ և’ «Մանչեսթեր Յունայթեդ»-ը, և’ «Արսենալ»-ը: Այսինքն, իմ շնորհիվ Անգլիայում փոխվեցին և’ մարտավարությունը, և’ մարզումային մեթոդները:
• Ինչն էր ինձ միանշանակ դուր գալիս Իտալիայում` չկամեցողների աղմուկը: Ես իմ կարծիքն էի հայտնում որպես ազատ մարդ ազատ երկրում և այդժամ սկսվում էր այդ աղմուկը: Դա ինձ դուր էր գալիս. առաջնությունը դեռ չէր սկսվել, իսկ ես արդեն գերշահադրդված էի:
• Ես ցանկանում եմ դառնալ առաջին մարզիչը, որը հաղթել է Չեմպիոնների Լիագում երեք տարբեր թիմերի հետ:
• Եթե ինձ հասարակ կյանք հարկավոր լիներ, ես կմնայի «Պորտո»-ում` գեղեցիկ կապույտ բազկաթոռ, մշտական մասնակցություն Չեմպիոնների Լիգայում, Աստված և նրանից անմիջապես հետո` ես:
• Լոնդոնում ինձ մոտեցավ յոթանասունհինգամյա տղամարդ, նա լացում էր: Նա Բոլթոնում էր, երբ «Չելսի»-ն հաղթեց Անգլիայի առաջնությունում, իսկ դրանից 50 տարի առաջ նա իր հոր և պապի հետ եղել էր այն խաղին, երբ իր թիմը վերջին անգամ հաղթել էր Պրեմիեր Լիգայում: Այսօր ո’չ նրա հայրը, ո’չ էլ պապը իհարկե կենդանի չեն: Նման բաներն ինձ տպավորում են:
• Ինձ պետք չէ նման խաղացող` լավ մարդ հիանալի բնավորությամբ: Այդ որակները ես կցանկանայի տեսնել իմ երեխաների մեջ: Ինձ պետք է նա, ով գնդակը կուղարկի ցանցը:

Շարունակությունը՝ այստեղ