Հովհաննես Շիրազը, մանկության դառն օրերին կավե կուժն ու մետաղյա ծռմռված բաժակը ձեռքին, ջուր էր ծախում: Միջահասակ, ճաղատ գլխով մի մարդ ջուր ուզեց նրանից և մի կում խմելուց հետո դեմքը թթվեցրեց, ապա զայրացած խլեց կուժն ու ջուրը գետնին շաղ տալով՝ կարգադրեց.
- Գնա՛, սառը ջուր բեր:
Օնիկը դժգոհեց:
Ճաղատը փորձեց կուժը խլել ձեռքից, կոտրել: Օնիկը փախավ և մի քանի րոպե անց ծառերի արանքից գաղտագողի մոտեցավ ճաղատին և կժով հարվածեց գլխին: Բռնեցին, տարան քաղմաս:
- Գրել-կարդալ գիտե՞ս,- հարցրեց պետը:
-Քիչըմ գիտեմ,- կմկմաց Օնիկը:
...
Մեծ բանաստեղծ Հովհաննես Շիրազը մի անգամ թատրոն եկավ ուշացած:
Նրան խնդրեցին անաղմուկ մտնել օթյակ և զբաղեցնել իր տեղ:
-Ինչու՞,-զարմացած հարցնում է բանաստեղծը:
-Հանդիսատեսներն արդեն քնել են:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
