(միանգամից ասեմ`սիրել չգիտեմ)
Սերն աշխարհի ամենաանկանխատեսելի,ամենաանիրական ու ամենաանսպասելի հյուրն է,որն ինձ այցելեց`առանց հարցնելու,այցելեց,երբ իմ առջև պատկերացավ միանգամից անծանոթ մարդու դիմագիծ:Երբ ես փոքր էի,շատ փոքր(թեև հիմա այնքան էլ չեմ հասցրել մեծանալ,բայց ինչևէ),ես զարմանում էի,երբ կողքիս լալիս էին աղջիկներ իրենց սիրած էակի համար,կամ ասում`չեն կարող ապրել առանց նրանց:Ես ունեի ինձ համար ընդամենը մեկ ճշմարտություն`առանց ուտելիքի ու ջրի կմեռնեմ:
Մի քիչ էլ փորձեցի մեծանալ.ջրին ու ուտելիքին միացավ օդը(թթվածին):Հետո երբ ինձ ամբողջապես մեծ համարեցի,զգացի,որ նրանք թերի են առանց սիրած մարդու ժպիտի առկայության.ես սիրեցի:
Սերն իր ողջ մոգական ուժով տարածվեց ներսումս,վարակեց ամենահիանալի հիվանդությամբ.ինձ համար սիրած էակը դարձավ թթվածին(Օ2):Իհարկե,հետո շատ տխրեցի,երբ նրան ավելի քան նյութականացրի,ու առարկայացավ,բայց ես սիրեցի ու սիրելով նյութականացրի:Ես կարող էի ձմռանը օրվա ողջ մասն անցկացնել վառարանի մոտ ու տաքանալ`այտերիս մաքսիմումի չափ կարմրելու աստիճան,բայց այն տաքությունը,որը երբևէ ստանում էի իմ`արդեն նյութականացված թթվածնից,ոչ մի վառարան տալ չէր կարող:
Շարունակությունը կարդացեք այստեղ՝ Եթե երբևէ կարողանայիք ներխուժել մարդկանց ներաշխարհ ու չտրորել