 |
|
Երևանի նախկին փոխոստիկանապետ |
Երեկ մի ֆիլմ նայեցի, ափսոս կեսից և չիմացա անվանումը: Լավ ֆիլմ էր: Այն Մայամի քաղաքի հին թաղամասերից մեկի վերաբերյալ էր, որն ըստ տարածքում շինարարություն իրականացնելու ցանկություն ունեցող ֆիրմայի, քաղաքային իշխանությունների թույլտվությամբ, պետք է քանդեր և կառուցեր նոր զվարճանքի վայրեր, բարձրահարկ շենքեր, այլ կառույցներ:
Հետաքրքիրն այդ թաղամասի երիտասարդների պայքարի ձևն էր` պարի միջոցով, լուրջ, մտածված, հետաքրքիր, դինամիկ, դիտարժան ֆլեշ-մոբի ցուցադրումը, որը փոխեց պայքարի ողջ ընթացքը և հասարակական կարծիքը: Մի պահ միայն նրանք ենթարկվեցին զգացմունքներին, ցուցաբերեցին անազնվություն, ագրեսիա, ոչ կոռեկտ պայքարի տակտիկա և լրիվ հակառակ պատկերը ստացան` քաղաքային իշխանությունները կրկին սկսեցին քննարկել շինարարությունը վերսկսելու հարցը: Սակայն, երիտասարդները արագ գիտակցելով իրենց սխալը, կրկին պարային ֆլեշ-մոբով, մի հոյակապ ներկայացումով, վերջին պահին խելացի մոտեցմամբ կարողացան փոխել թե’ շինարարություն կատարող ընկերության, թե’ քաղաքային իշխանությունների որոշումը…
Ընդ որում, վերջիններս դա արեցի մեծ հաճույքով, կամեցողությամբ, փոխելով վերակառուցման նախագիծը, մոտեցման սկզբունքները, ոճը, պահպանելով այդ թաղամասի կոլորիտն ու եղած շինությունների մեծ մասը:
Պայքարի նման ձևը, երբ միայն դրական, ազնիվ, գեղեցիկ զգացմունքներ է առաջացնում, մտածելու, խորհելու հնարավորություն է տալիս, ապա անշուշտ հասնում է իր նպատակին` առանց կամակորության, հայհոյանքի, վիրավորանքի, սադրանքի ու ագրեսիայի: Վաղ թե ուշ հասնում է, անպայման հասնում է նպատակին…
Նման պայքարի ծիլեր ասեմ, թե սաղմեր մենք նկատեցինք Մաշտոցի պուրակի և քաղաքային տրանսպորտի սակագնի բարձրացման դեմ տարվող պայքարի մի որոշ էտապներում: Երբ խելացի, յուրօրինակ, հանգիստ, հետևողական ու ստեղծագործ մոտեցմամբ մեր քաղաքացիները, բնապահպանները, քաղաքացիական պայքարի մասնակիցները, ակտիվիստները հասան որոշակի հաջողությունների:
Միապաղաղ, անհետաքրքիր, միօրինակ, միջադեպերի հրահրմամբ, որոշ դեպքերում ակնհայտ թշնամանքով, ատելությամբ, սադրանքով համեմված, վիրավորական կոչերով, զուտ հակադրվելու և անմտածված, պահի տակ իրականացված քայլերով դժվար է արդյունքի հասնել: Թշնամանքը, ատելությունը, ագրեսիան դառնում է փոխադարձ և անշուշտ տանում հակամարտության, անհանդուրժողականության, անհասկացողության ու շարժման վարկաբեկման…
Այս ամենը հատկապես զգացվում է քաղաքական ուժերի միանման, գրեթե նույնաբովանդակ, ձանձրալի հանրահավաքների, ցույցերի, երթերի, քաղաքական այլ ակցիաների ժամանակ, երբ գիտես ով երբ ելույթ կունենա, ինչ ոճով, ինչ բովանդակությամբ, ինչ տոնայնությամբ կամ թույնի ինչ չափաբաժնով կարտահայտվի իշխանությունների կամ քաղաքական այլ ուժերի հասցեին: Երբ գիտես երթերի ուղղվածությունը, աննպատակ վիրավորական կոչերը, գոռգոռոցները, հայհոյանքները նույն ակտիվիստների, նույն <<քաղաքական գործիչների>> դերակատարմամբ…
Մի խոսքով, սա այն ճանապարհն է, որը բնականաբար տանում է առճակատման, տանում փակուղի կամ անցանկալի, անկառավարելի իրավիճակների…
Այո, ֆիլմը ֆիլմ իր գեղարվեստական ոճով, մտածողությամբ, գուցե մի փոքր իրականությանը չհամապատասխանող տարրերով, սակայն այն այնուամենայնիվ մտածելու տեղիք է տալիս: Իրոք, խելացի մոտեցմամբ, բարի կամեցողությամբ, քո արդարացիության, քո ճշմարտացիության, խելացի, մտածված, հանգիստ պայքարի ձևերով և մոտեցմամբ կարող ես ջարդել շատ-շատ կարծրատիպեր, փոխել, համոզել շատ-շատ մարդկանց, այդ թվում նաև չինովնիկներին…
