Armenpress.am-ը գրում է․
Հայաստանի օլիմպիական հավաքականի ամենաերիտասարդ անդամներն ազատ ոճային ըմբիշներն են: Նրանցից մեկը` Վազգեն Թևանյանն է: Նա ծնվել է 1999 թվականի հոկտեմբերի 27-ին Արարատի մարզի Փոքր Վեդի գյուղում: 21-ամյա Վազգենն ըմբշամարտով սկսել է զբաղվել Արտաշատում մարզիչ Ռաֆիկ Գոլեցյանի գլխավորությամբ։ Նա համարվում է Հայաստանի ամենահեռանկարային ազատ ոճային ըմբիշներից մեկը: Մեր հարցազրույցի ընթացքում Վազգենը զուսպ էր իր պատասխաններում, մեղմ հումորով և անկեղծ: Նա համբերատար լսում էր լուսանկարչին և փորձում ստանալ այն, ինչին ձգտում էինք նախագծի շրջանակներում: Վազգեն Թևանյանը Հայաստանի օլիմպիական հույսերից մեկն է: Նա հանդես է գալիս 65 կգ քաշային կարգում: «Արմենպրես»-ի հեղինակային «Երազանքի ճանապարհը` Տոկիո-2020» նախագծի շրջանակներում խոսել ենք Վազգեն Թևանյանի հետ:
-Վազգեն, պատմեք խնդրեմ, թե ե՞րբ սկսեցիք հետաքրքրվել ըմբշամարտով:
-Ըմբշամարտով սկսել եմ զբաղվել, երբ դեռևս 5 տարեկան էի: Ազատ ոճն ընտրել եմ ընկերներիս խորհրդով: Միայն հետագայում սկսեցի սիրել ազատ ոճի ըմբշամարտը: Մորեղբայրս Օլիմպիական խաղերի փոխչեմպիոն է` ըմբիշ Արմեն Մկրտչյանը: Միշտ կապի մեջ ենք լինում միմյանց հետ, փորձով հաճախակի ենք փոխանակվում: Նա ինձ միշտ ճիշտ խորհուրդներ է տալիս:
–Կա՞ արդյոք մի ըմբիշ, ով օրինակ է քեզ համար, ում գոտեմարտերին առանձնակի ես հետևել:
–Որպես այդպիսին մեկը չկա, բայց շատ-շատերը կան, ումից ինչ-որ բան սովորել եմ: Այժմ էլ, գործող ըմբիշների մեջ կան մարզիկներ, որոնք լավագույնն են: Նայում, հետևում եմ բոլորին և սովորում եմ բոլորից:
–Իհարկե, թե թույլ, և թե ուժեղ կողմերը հաշվի եմ առնում: Սակայն առավել կարևոր է մրցակցի ուժեղ կողմերը հաշվի առնելը, որպեսզի ճիշտ մարտավարություն ընտրեմ:
–Գիտեմ, որ Ձեզ անվանակոչել են Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի պատվին: Ինչպես է ստացվել:
-Այո, անունս ի պատիվ Սպարապետի են դրել, քանի որ ծնվել եմ 1999 թվականի հոկտեմբերի 27-ին (Ազգային ժողովում ՀՀ վարչապետ Վազգեն Սարգսյանի սպանության օրը-հեղ.): Հորեղբայրս և հայրս են նման որոշում կայացրել: Ինձ համար այն ոգեշնչման աղբյուր է:
-Ձեր առաջին Օլիմպիական խաղերն են: Երբ առօրյայում լսում եք Տոկիո-2020 անունը, ինչ է ձեր մտքին առաջինը գալիս:
–Առաջին հերթին շատ ուրախ եմ, որ մասնակցելու եմ Տոկիոյի Օլիմպիական խաղերին: Ուրախ եմ, որ ես եմ Հայաստանը ներկայացնելու օլիմպիական մրցագորգում: Օլիմպիական խաղերը յուրաքանչյուր մարզիկի համար մեծագույն բարձունք են:
–Վազգեն, անդրադառնանք մրցակիցներին, որոնք ձեր քաշային կարգում քիչ չեն և մեծ հռչակ ունեն…
-Իմ քաշային կարգում կան որակապես շատ լավ մարզիկներ: Բոլորին, բոլորին լուրջ մրցակից եմ համարում, քանի որ մրցակիցներին թերագնահատել պետք չէ, ոչ մի դեպքում:
–Անկեղծորեն, իրատեսական եք համարում Օլիմպիական խաղերի մեդալների համար պայքարը:
-Այո, իհարկե: Կարծում եմ, այս գործում շատ կարևոր դեր ունի հավատը: Հավատը քո արած գործի նկատմամբ: Պետք է պարզապես հավատաս ինքդ քեզ, հավատաս ուժերիդ և ամենակարևորը պետք է լավ նախապատրաստվել Օլիմպիական խաղերին:
-Ձեր գոտեմարտերին հետևելով՝ ինձ համար մի քանի բան եմ առանձնացրել` հանգստություն, հավասարակշռություն: Ինչպես է ձեզ հաջողվում նման կերպ սառնասիրտ մնալ:
–Գոտեմարտերի ընթացքում շատ եմ կարևորում հանգստությունը: Իսկ ես հանգիստ եմ, սառնասիրտ, երբ լավ պատրաստված եմ, երբ տեսնում եմ մարզիչներիս հանգստությունը: Եվ ամենակարևորը, երբ տեսնում եմ նրանց հավատը, որ ես կարող եմ հաղթել ցանկացած մրցակցի:
-Մեր երկիրը դժվարին ժամանակներ է ապրում: Որքանո՞վ եք կարևորում Օլիմպիական խաղերում լավ մասնակցելն այս տեսանկյունից:
–Իսկապես որ կարևոր է Օլիմպիական խաղերում լավ մասնակցությունը: Գուցե մեր նվաճած մեդալներն ինչ-որ տեղ սփոփանք կլինեն ազգի համար:
–Եթե տեսնեիք Աստծուն, ի՞նչ կասեիք:
-Կարծում եմ միայն ու միայն շնորհակալ կլինեի:
–Եթե ոչ ըմբշամարտ, ապա ինչ…
-Միայն ըմբշամարտ:
-Վազգեն, մի քանի բլից հարցեր ունեմ: Թոմը, թե Ջերին:
–Թոմը:
-Պաղպաղակ, թե Պիցցա:
–Պաղպաղակ:
-Գիրք, թե ֆիլմ:
–Ֆիլմ:
-Սուրճ, թե թեյ:
–Սուրճ:
-Դոլմա, թե խորոված:
–Խորոված:
–Շախմատ, թե նարդի:
–Նարդի:
