Մանկությանս լճի կենսագիրը կարող եմ լինել – հիշում եմ 4-5 տարեկանից, հիշում եմ ոտքերի տակ սլացող իշխանի վտառները, հետո ջրի աղետալի նվազումը, ցամաքի նոր լեզվակների երևալը: Ապա լճի հիվանդությունը - զոհված ձկները ափի ավազների վրա, ջրի արցունքե մաքրության պղտորումը: Եվ թախիծը, որ ճնշել է սիրտս. ահա թախիծիս կանչը՝ 1984 թվին.

Երազիս մեջ հարուստ էի`
Ճոխ գանձով` հանց թագավոր,
Բայց և գաղտնի ցավ ունեի,
Վիշտ ունեի խորախոր:

Իբրև ժամեր, իբրև օրեր,
Ես քարացած ճամփորդ լուռ,
Շրջում էի անտուն, անսեր
Արքայության մեջ տխուր:

Իբրև ժամեր, իբրև օրեր
Չէի գտնում փրկություն.
Չկար ճամփա, չկար մի դուռ,
Որ ինձ տաներ դեպի տուն:

Ու հասկացա, երբ արթնացա,
Որ քնած, թե հարթմնի
Ինձ ճնշում է ահեղ մի ցավ`
Ցավը հիվանդ Սևանի...

Այսօր հանդիպեցի Լճին: Լիճը առողջանում էր: Ջուրը ուրախության արցունքերից էր – մաքուր, անքեն: Նա պատրաստ էր մոռանալու մարդու դավաճանությունը: 
Մենք էլ կարող ենք առողջանալ: Մաքրվել: Զուլալվել: Մոռանալ մերազն դավաճաններին: Ապրել: Անքեն ու ազատ ապրել – ինչպես ոսկեպուտ իշխանը՝ Սևանա ջրերի մեջ:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել