Հայաստանում` ինքնիշխանության այս կորստից հետո այլևս երկար ժամանակ իշխանության և կառավարման հարցերի մեծագույն մասը որոշվելու է Մոսկվայում:

Այդ թվում և ամենայն հավանականությամբ` Հայաստանի հաջորդ առաջնորդը: Կլինի դա ժամանակավոր կառավարիչ թե երկարաժամկետ ղեկավար, դժվար է ասելը:

Իր ուզածին հասնելուց հետո Մոսկվան այլևս զոհաբերելու է ադրբեջանա-թուրքական շահերի գործակալ, Ռուսաստանի հետ հարաբերություններ փչացրած, բայց երբևէ լավագույն կատարածու և հայերի ազգային դավաճան Նիկոլ Փաշինյանին:

Մոսկվայի իշխանական շրջանակաների մի կարևոր հատվածում կա որոշում հայակական կարևորագույն տարածքներն անկռիվ հանձնելուց հետո դավաճանին այլևս թողնել ճակատգրի քմահաճույքին:

Մոսկվայում իրականում ուժերի մեծ մասը հակված է նրան, որ Փաշինյանի և նրա ընտանիքի ոչնչացումն ազգային ցասման ալիքում` ինչպես բոլոր գործակալ-դավաճանների պարագայում դրական է անդրադառնալու սեփական շահերի վրա, որովհետև Փաշինյանի առկայությունը Հայաստանում հակառուսականություն է հարուցում, իսկ ոչնչացումը կմաքրի դավաճանության բազում դետալների և հանգամանքների բացահայտման հնարավորությունը, որն էլ, իր հերթին, հնարավորություն կտա առանց դրանից բխելիք մեծ կամ փոքր ցնցումների` շարունակել աշխարհաքաղաքական պլանների իրագործումը: Դա դասական սցենար է, երբ դավաճանի չեզոքացմամբ ցասման ալիքն ուղղորդվում է այլևս այլ հուն:

Այնպես որ դավաճանն, ինչպես մյուս բոլոր դավաճանները պատմության մեջ, անտեղյակ էր պատմական բոլոր նախադեպերից, երբ երեսուն արծաթը վայելելու հնարավորություն գրեթե երբեք չեն ունենում և փողից հետո մահ են ստանում:

Նիկոլ Փաշինյանը, եթե արագորեն չփախնի, կամ չփախչվի, կամ չապաստանի Մոսկվայում, Անկարայում կամ Բաքվում` այլևս շատ կարճ կյանք ունի թերևս:

Սակայն բացառված չէ, որ մյուս պոտենցիալ ամեն ինչի ընդունակ գործակալներին չխրտնեցնելու համար ապահովվի նրա անվտանգ անցումը այլ երկիր` գաղտնի կյանքով հայրենիքի վաճառման համար ստացված գումարները վայելելու նպատակով:

Հայաստանի հաջորդ ղեկավարը, ամենայն հավանականությամբ, Մոսկվայի դրածոն է լինելու: Քոչարյանի և Սարգսյանի անձերի վերադարձը առաջին պլանում բացառվում է: Ժողովրդավարության ծվենների վերացումը դառնում է խիստ իրատեսական: Այլևս շատ երկար ժամանակ Հայաստանում ազատություններ և ժողովրդավարության շողեր չեն լինելու: Երկիրի դատարկումը նոր թափ է առնելու, ազգային հուսահատությունը հանգեցնելու է ազգային այլ բնույթի աղետի:

Ամենայն հավանականությամբ` նշանակվելու է (ընտրության միջոցով) մեկը, որ քիչ թե շատ «ընդունելի» կերպար կլինի Կրեմլի համար, բայցև իբրև թե շատ ռեակցիոն չի լինի անինքնիշխան պետության նոմինալ քաղաքացիների համար:

Այդպիսի հիմնական թեկնածուներ են այս պահին համարվում Դավիթ Թորոսյանը, Օնիկ Գասպարյանը Կարեն Կարապետյանը և Արմեն Սարգսյանը: Ակտիվացել է և Ռուբեն Վարդանյանը, բայց երկքաղաքացիության հետ կապված խնդիրը խոչընդոտ է, եթե սահմանադրությունը չկասեցվի կամ արագորեն չփոփոխվի:

Նկատի ունենալով այն հանգամանքը, որ դավաճանության և Փաշինյանի հետ գործակցության մեջ հայության մեծամասնությունը մեղադրում է նաև Դավիթ Տոնոյանին և Օնիկ Գասպարյանին, որոնք անքննելիորեն Փաշինյանի հետ կիսում են խայտառակ պարտության պատասխանատվությունը, դժվար է պատկերացնելը թե այդ թեկնածություններն ինչպես են կարող ընդունելի դառնալ:

Սրա արդյունքում շատ հավանական է Արմեն Սարգսյանի կամ այլ` հին կամ նոր անունների անակնկալ հրապարակ գալը:

Ըստ տվյալների` Փաշինյանը սկսել է նշաններ ցույց տալ, որ գիտակցում է իր հեռացման անխուսափելիությունը և դավաճանական պայմանավորվածության իրականացումից հետո փորձելու է փախչել Հայաստանից:

Նիկոլ Փաշինյանը պետք է ադ հոք ռազմական դատարանով մահվան դատապարտվի, իսկ դատավճիռն իրականացվի հրապարակայնորեն, թեև առավել հնարավոր է ժողովրդի դատարանին արժանանալու տարբերակը: Չեմ բացառում նաև հայ ժողովրդին հատուկ անբնական ներողամտության տարրը, թեև այսքան մահերի և հայրենիքի վաճառման պարագայում դա դառնում է անպատկերացնելի:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել