1877 թ.-ին Լիսոկոնների ընտանիքում հայտնվեց երկար սպասված երեխան. ծնվեց իրենց դուստրը: Աղջկան անվանել են Լիզա: Մինչև երեք տարեկանը սովորական երեխայի պես էր զարգանում և ոչնչով չէր տարբերվում իր հասակակիցներից: Այնուամենայնիվ, նա սկսեց շատ արագ աճել, և 9 տարեկանում նրա հասակը արդեն 192 սմ էր: Միևնույն ժամանակ, ծնողները սովորական չափեր ունեին: 
Լրագրողները սկսեցին հետաքրքրվել այս երևույթով: Ինչպես գրում էին «Նիվա» -ի թղթակիցները, Լիզայի մտավոր զարգացումը համապատասխանում էր նրա տարիքին. նա սիրում էր տիկնիկների հետ զբաղվել, խաղում էր գնդակով: Սակայն այդ տարիքում աղջիկը արդեն 130կգ էր և ուներ հասունացած ձայն:
Վերջապես, Լիզայի քեռին ՝ Միխայիլ Գավրիլովիչ Լիսկոն, որոշեց իր զարմուհուն ցույց տալ ամբողջ աշխարհին: Նա նրա հետ գնաց Լայպցիգ ՝ աղջկան մարդաբաններին ցույց տալու համար: Ուշադիր ուսումնասիրությունից հետո գիտնականները դա անվանեցին «աշխարհում բացառիկ երևույթ»: Քիչ անց Բեռլինում, պրոֆեսոր Ռուդոլֆ Վիրխոուն հիասթափեցնող ախտորոշում արեց նրանց համար. աճը շարունակվում է, և ժամանակի ընթացքում հասակը կավելանա 58 սմ, այսինքն կհասնի գրեթե երեք մետրի:
Այդ ժամանակից սկսած Լիսկոյի կյանքը փոխվեց. սկսվեցին ճանապարհորդությունները: Լիզան հանդես եկավ Համաշխարհային ցուցահանդեսում, որը տեղի էր ունենում Փարիզում, Հռոմում հանդիպեց Վլադիմիր Ալեքսանդրովիչի հետ, Լոնդոնում նրան ընդունեց բարոնուհի Ստաալը:
Պետք է նշել, որ Լիզան տարբերվում էր ոչ միայն իր բարձր հասակով, այլ նաև խելացիությամբ: Աղջիկը խոսում էր անգլերեն, գերմաներեն, գերազանց ավարտել էր վարժարանը և տարբերվում էր իր կարգապահությամբ: Ցավոք սրտի, աղջիկը այդքան էլ երկար չապրեց, մահացավ 17 տարեկանում:
