Շուրջ երկու տարի նկարահանում ենք այս հաղորդումը։ Շրջում ենք աշխարհով ու ծանոթանում հայերի ճակատագրերին։ Յուրաքանչյուրի հետ հուզվում ենք, ուրախանում, հասկանում դրսում՝ օտարության մեջ ապրելու դժվարությունները։ Առհասարակ, չկա մեկը, ում կյանքում դժվարություններ չլինեն։ Հարցն այն է, թե ինչպես ենք նայում կյանքին, ինչպես ենք վերաբերվում դժվարությանը, որքանով ենք կարողանում կարևորել ու գնահատել դրականը, որքանով ենք ինքներս կարողանում լցնել ուրիշների կյանքը դրականով, կարողանո՞ւմ ենք արդյոք մեզ շրջապատել իրական մարդկանցով, ու այս մշտափոփոխ կյանքի արագ ընթացքի մեջ ստացվո՞ւմ է մնալ մարդ ու պահպանել մարդկային պարզ ու ազնիվ հարաբերությունները՝ չձուլվել, չչարանալ, չկորցնել «եսը», չդադարել հավատալ երազանքներին, բարությանը, ազնվությանը, բոլոր այն կարևոր հատկանիշներին, որոնք այսօր, ցավոք, կորցրել են կարևորությունը և ինչ-որ տեղ սկսել են նույնիսկ ընկալվել որպես միամտություն։ Գուցե բնությունից շատ ենք հեռացել, բայց մի բան ակնհայտ է․ եթե չենք կարողանում ուրիշների կյանքը լցնել դրականով, չենք կարող ակնկալել, որ մեր կյանքը կլինի դրական։
Ես չեմ դադարում մարդկանց մեջ փնտրել դրականը։ Սերն իմ մեջ չափազանց շատ է ու կհերիքի բոլորին, բոլոր նրանց, ովքեր կցանկանան ձեռքս բռնել ու գալ ինձ հետ իմ երազանքների հետքերով: Մի բան, որ վստահ սովորել եմ իմ կյանքի ընթացքում, դրականը գնահատելն է։
