Իսրայելա-լեհական հարաբերությունների մասին՝ ցեղասպանության արդյունքում հրեաների կորցրած ունեցվածքի վերականգնման պահանջի շուրջ։
« […] Год назад Израиль на государственном уровне попросил у Польши вернуть еврейскую собственность. В частности, речь о собственности евреев без наследников, которую польское государство реприватизировало. Сама формулировка ”без наследников”, по сути, означает, что все родственники были убиты или были вынуждены бежать и никто не смог претендовать на имущество. Только в одной Варшаве до войны жило до 40% еврейского населения. И мы даже не говорим про квартиры и дома, которые были заняты поляками во время войны. Вы только вдумайтесь: “Из живших в Польше на начало сентября 1939 года 3,3 млн евреев во время войны погибло 2,8 млн, то есть 85 %.” Добавьте сюда десятки погромов уже после войны и вы получите страшную трагедию, за которую Польша не хочет нести никакой ответственности.
Два года назад США приняли акт, декларирующий государственную помощь еврейским организациям в вопросе возврата имущества. А год назад начал действовать "Акт 447”, позволяющий применять санкции в отношении государств, отказавшихся помогать реституции еврейской собственности. Это не понравилось полякам, начались массовые протесты националистов. Шутка ли, по разным оценкам общая стоимость отнятого имущества у евреев близка к 300 млрд долларов. […] »
Հեղինակը ամփոփում է․
«Я думаю, это только начало процесса. Очень опасного для Польши. Потому что евреи больше не община в галуте, у нас есть свое государство, своя позиция и инструменты для ее реализации. Главное, чтобы в таком принципиальном вопросе наши не теряли хватку и шли до конца. Но поживем - увидим».
Ու ճիշտ են մտածում Իսրայելում․ խնդիրներ ունի Եվրոպայի կենտրոնում գտնվող Լեհաստանը` ԵՄ բնակչության քանակով 6-րդ երկիրը, այլ ոչ հավերժ պատերազմի մեջ ապրող Իսրայելը։ Ինչո՞ւ։ Քանի որ գժոտ ռազմավարություն ու մարտավարություն ունեն ու իրականացնում են բոլոր ուղղություններով։ Քանի որ բոլոր գերտերություններում ունեն իրենց լոբբիստները։ Քանի որ ԱՄՆ-ում նախագահ ունեն, որի հետ միասին լուծում են իրենց անվտանգության հարցերը։ Քանի որ չեն ուրանում անցյալը։ Քանի որ գիտեն՝ ումից ինչը ոնց ստանան ու ինչ գնով։
Հ․Գ․ Մինչ ցեղասպանությունը Օսմանյան կայսրության ֆինանսական հոսքերի 40 տոկոսը հայերի ձեռքն էր, շարժական ու անշարժ գույքի քանակը անհաշվելի է։ Ինչ-որ կերպ դա մեր արտաքին քաղաքական օրակարգում ներառվա՞ծ է վերջին շրջանում։ Կա՞ ռազմավարություն այս հարցի շուրջ։ Մարդ չգիտի՝ ծիծաղի, թե լացի։
