Պոլ Էլյուար. Քնի հետևանքներ

 Զինվոր

Ամենևին գիշեր չէ, լուսին է: Երկինքը քնքուշ է` մի բաժակ կաթի պես, իսկ դու, եղբայր, ժպտում ես` սիրահարվածի պես:

 Եվ դու պատմում ես ինձ նրանց մասին: Նրանք քեզ ոգեշնչում են, զարդարում տունդ, մեր կյանքը զարդարում:

Բայց երևի նրանք շատ են, ընկերս, չափազանց շատ են այդ հեռավորները` և՛ մայր, և՛ հայր, և՛ կին, և՛ երեխաներ:

Դու երազում ես հանգիստ, իսկ ես խելոքի տեղ եմ դնում ինձ:

Ծերանալ

Ձյունոտ ստվեր,

Սպիտակ սիրտ, խեղճ արյուն, սիրտ երեխայի:

Օր

Օրերը տարբեր, թափանցիկ են որոշները, իսկ մյուսները

Ցուրտ են: Երկինքը, գրկաբաց ձեռքեր, պատրաստ ընդունել

Երկինքը:

Ծուլություն

Ես լուսամփոփը  շպրտեցի այգի, որ այգում լույս լինի, և պառկեցի: Որոտը շուրջը ամեն ինչ ցնցեց: Քնած են իմ ականջները: Լույսը իմ դուռն է թակում:

Առանց երաժշտության

Լռակյացները ստում են - խոսի´ր:

Ես իրոք կատաղում եմ այն բանից, որ որոշ բաներ եմ ասում,

Որ իմ բառերը խեղդվում են`

Սխալմունք ծնելով,

Իմ թանկագին:

Ուժ

 Ձեռքերը, ձեռքերը ճյուղեր են առանց տերևների, լար են` ծանր երկնքի և ծովային ծաղիկների, ձեռքերը պարզ են` նման նախշավոր սառնամանիքի:

Երեկո 

Նույն օրն է` երեկոյացած: Թեթև, դու գրեթե աննկատ շարժվեցիր և այդքան թեթև, այդպես լուռ շարժվում են ծովը, ավազը: Մեզ հիացնում են իրերի կանգունությունը, և քարերի, և թափանցիկ երանգների, և ժամերի: Իսկ ստվերը անհետանում է, և նրա հետ կորում է տանջող համը ինչ-որ անհայտ բանի: Երեկո է, երկինքը մեծահոգությամբ է պատված: Շուրջբոլորը ամեն ինչ անշարժացել է կրակում, մարում է կրակը: Երեկո է: Ծովը, սակայն, ավելի է շողում և ինչպես հին ժամանակներում, դու կարող ես  պառկել նրանում ու քնել:

Սեր

Թեթև, զգուշորեն նա պառկում է մայթին-

Մայթը տեղից պոկվում է հսկայական մեծ

Արագությամբ:

Նստում է հողին`

Թռնում է գետինը:

Հանգստանալ նա հույս ունի

Միայն իր երեխաների գագաթներին:

Համբերատար սպասում է նրանց:

Լավ գիտեմ.

Հուսահատությունը թևեր չունի,

Եվ սերն էլ չունի,

Դեմք չունեն,

Նրանք լուռ են,

Ես չեմ շարժվում

Ես նրանց չեմ նայում,

Չեմ ասում ոչ մի բառ,

Բայց և այնպես, ես ողջ եմ,

Որովհետև իմ սերն

Ու հուսահատությունը ողջ են: