Երկրներն ու ժողովուրդներն, իրենց շահերով առաջնորդվելով հանդերձ, այդ շահերն առաջ են տանում գաղափարախոսությունների և սկզբունքների անունից, և նրանց առաջնորդները միջազգային հարթակներում հանդես են գալիս հենց գաղափարխոսությունների անունից, որ համախոհներ ձեռք բերեն իրենց խնդիրների համար։ Սակայն Նիկոլ Փաշինյանը բացառություն է, ով արդեն երկրորդ տարին ՄԱԿ-ի ամբիոնից գլուխ է գովում, թե ինչ զիլ հեղափոխություն է արել, և հանդես է գալիս միայն իր անձնական պատկերացումների ու շահերի անունից։
Այսպես, օրինակ` Ղարաբաղի հարցում հայկական կողմը հանդես է գալիս ժողովուրդների ինքնորոշման գաղափարի անունից, որ յուրաքանչյուր ժողովուրդ ինքնորոշման և իր ինքնիշխանությունը կերտելու իրավունք ունի, որ ինքնորոշումը մարդու իրավունքների կարևոր դրսևորումնրից մեկն է, հետևաբար, այն պիտի ճանաչվի մարդու իրավունքների ջատագով միջազգային հանրության կողմից։ Ադրբեջանը հանդես է գալիս սահմանների անձեռնմխելիության սկզբունքի անունից, որի էությունն այն է, որ երկրորդ աշխարհամարտից հետո աշխարհը հասկացել է, որ սահմանները խախտելը բերում է պատերազմների, հետևաբար, միջազգային հանրությունը պետք է պաշտպանի իրեն, որ Ղարաբաղն իր կազմի մեջ մտցնի։ Համնախագահող երկրները Մադրիդյան սկզբունքներում այս երկու սկզբունքն էլ ներառել են, հետևաբար, հակամարտություն է գնում ոչ միայն երկրների, այլև սկզբունքների ու գաղափարների միջև։
ՄԱԿ-ում Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը չունի գաղափարախոսություն կամ սկզբունք։ Այսպես՝ Ղարաբաղի հարցում ասում է, թե այնպիսի լուծում պետք է գտնվի, որ երեք կողմերին՝ Հայաստանին, Ղարաբաղին և Ադրբեջանին էլ բավարարի։ Հետո բացում է, թե ինչպիսին կարող է լինել այդ լուծումը․ Ալիևը ղարաբաղցիներին համոզի, ասի՝ մենք ձեզ չենք կոտորի, եկեք համաձայնվեք, Ադրբեջանի մեջ մտեք («Ադրբեջանի իշխանությունները չեն ցանկանում խոսել այդ մարդկանց հետ և բանակցել նրանց հետ, քանի որ նրանք ցանկանում են ունենալ տարածքներ, բայց ոչ ժողովուրդ», ապա «կոչ եմ անում իմ գործընկերոջը՝ նախագահ Իլհամ Ալիևին, ընդունել բանաձևը՝ պայմաններ ստեղծել խաղաղ գործընթացում առաջընթացի համար»)։
Տնտեսության հարցում
Աշխարհում հիմնական հակամարտությունը գնում է մի կողմից ազատականության, մյուս կողմից՝ ընկերավարության միջև։ Ազատականությունը բերում են ազատ շուկայի, մրցակցության, մասնավոր սեփականության գաղափարները, մի խոսքով՝ անհատի հարստանալը, ընկերավարությունը՝ արդարության, հավասարության, հարստության արդար բաշխման գաղափարները։
Նիկոլ Փաշինյանը խսում էր նախկինների դեմ, բայց ի՞նչ գաղափարախոսության անունից, որ նրանք կոռումպացվա՞ծ են, այստեղ կա՞ գաղափարախոսություն։ Ո՞ւմ է համոզում, թե կոռուպցիայի դեմ պայքարը գաղափարախոսություն է՝ Թրամփի՞ն, թե՞ Ջոնսոնին, թե՞ Մակրոնին։ Եվ ՄԱԿ-ի ամբիոնից բամբասում է իր երկրում իր անձնական հակառակորդներից, թե՝ գիտեք, ես լավն եմ, կոռուպցիայի դեմ եմ, ես ճիշտ փող աշխատող եմ, իսկ նախկինները վատն էին, կոռումպացված փող աշխատողներ էին, ուզում եմ դատեմ, նստացնեմ, բայց քանի որ շատ փող ունեն, փաստաբան են վարձում ու արդարանում են («Նրանք փորձում են խուսափել արդարադատությունից՝ օգտագործելով իրենց ֆինանսական ռեսուրսները»)։
Իսկ թե ովքե՞ր են լավերն ու վատերը, բացատրեց Լոս Անջելեսում, որ պետք է վերականգնեն 1998թ. ստատուս քվոն։ Այսինքն՝ «լավեր»ը մինչև 1998֊ը հարստացածներն են, «վատեր»-ը՝ 1998֊ից հետո հարստացածները։
Այդպես վերջերս նա ընտանյոք հանդերձ պարում էր այն «լավ», 1998֊ից առաջ հարստացած կլանի հարսանիքին, այն կլանի, որ ներքին գործերի նախարարի հետ խնամիական կապերով էր սեփականաշնորհել բազմաթիվ ձեռնարկություններ ու մեգամիլիոններ դիզել։
Փաշինյանը, իհարկե, լիբերալ է հարստանալու իր կոչերով, ասելով, որ աղքատությունը մարդկանց գլուխներում է, պրոգրեսիվ եկամտահարկը վերացնելով և այլն, բայց չգիտակցված լիբերալ, ինքն այդ մասին չգիտի, և անկեղծ է ասում, որ ինքը իզմեր չունի։ Այո, նա ուղղակի պարզունակ բաժանում է աշխարհը սև ու սպիտակի, լավ ու վատի, պարզունակ խորամանկ, որ կարծում է, թե «լավ» ներկայանալով, գլուխ գովելով «լավեր»-ն իրեն կգան-կօգնեն։ Նրա խորմանկությունը «ներսում» պարզունակ ինչ-որ խավերի վրա ինչ-որ պահ աշխատեց, բայց «դրսում» այնտեղ, ուր ելույթ է ունենում, պարզունակներ չկան։
Ուրեմն՝ ՄԱԿ-ի ամբիոնից նրա գլխավոր ուղերձն էր՝ տեսեք ինչքան լավ, սպիտակ տղա եմ, թավշյա, հեղափոխական, հակակոռուպցիոներ, 16 հատ մեգամուրազ ունեմ, եկեք, ինձ թիկունք կանգնեք, որ էն վատ, 1998֊ից հետո հարստացածների հախից գամ, որ կարողանամ մինչև 2050 թիվը հասցնեմ մեգամուրազներս անել։
Իհարկե, նրա խոսքն ավելի ուղղված էր արևմտյան լիդերներին, քանի որ թվարկեց Հայաստանի խաղաղարար առաքելությունները միայն ՆԱՏՕ֊ի շրջանակներում, և լռեց, որ Սիրիա էլ է խաղաղապահ զորախումբ ուզարկել («Հայաստանը մասնակցում է Մալիում, Լիբանանում, Կոսովոյում և Աֆղանստանում գործող խաղաղապահ գործողություններին և կատարում է բուժօգնություն և ականազերծման գործողություններ իրականացնող մարդասիրական առաքելություն»)։ Բայց այս փոքրիկ խորամանկ բացթողումը դժվար թե նրան համախոհ բերի, դժվար թե գտնվի մի ուժ, որ ասի՝ վայ, էս տղան ինչքան լավն է, մեգանպատակներ ունի, իսկ էն իրանից առաջ եղածներն ինչքան վատն են, չեն թողնում՝ մեգանպատակները կատարի, արի գնամ, թիկունք կանգնեմ էս լավ տղուն, որ էն վատերը հանկարծ չգան, տեղը նստեն։
