Մենք սովոր ենք մահը որպես պատմության ավարտ համարել, սակայն մեր մարմինը կազմված է ավելի քան 200 ոսկորից, մի քանի տրիլիոն միկրոբներից և 37 տրիլիոն հյուսվածքներից, իսկ մահվանից հետո դրանց ավելի երկար ճանապարհ է սպասվում:
Մահվանից մի քանի րոպե անց գլխուղեղում սկսվում է թթվածնի պակասը, քանի որ մեր ուղեղը կազմված է 70% ջրից:
Երեկոյան իմունային համակարգը չի կարողանում պահպանել տրիլիոն սովամահ եղած միկրոբներին, այդ պատճառով էլ դրանք տեղափոխվում են երակների կամ էլ ստամոքսի մոտ և սկսում են սնվել այդ օրգաններով, դրա հետևանքով էլ մարմինը սկսում է դեղնել:
2-րդ կամ 4-րդ օրը միկրոբներն ամենուր են տարածվում, որոնք էլ արտադրում են ամոնիակ, ծծմբաջրածին և թունավոր մի շարք գազեր, որոնք հետևանքով առաջանում է շատ տհաճ հոտ:
3-4 ամիս անց մարմնի կանաչադեղնավուն գույնը դառնում է շագանակագույն, քանի որ անոթներն արդեն վնասված են: Մոլեկուլային կառուցվածքները քայքայվում են, ուստի հյուսվածքները ջրային զանգվածի են վերածվում:
Մեկ տարի անց հագուստը մաշվում և քայքայվում է թթվային հեղուկների պատճառով:
10 տարի անց խոնավ միջավայրից, քանի որ թթվածինը շատ քիչ է, առաջանում է քիմիական ռեակցիա, որն էլ ճարպը վերածում է օճառանման զանգվածի, որն անվանում են գերեզմանային ոսկ:
50 տարի անց կտորները լիովին ոչնչանում են, մնում են միայն մումիան և ջիլերը:
80 տարի անց սկսվում են քայքավել ոսկորները, քանի որ դրանց ներսում փափուկ կոլագենը դադարում է գոյություն ունենալուց՝ ոչինչ չթողնելով՝ բացի փխրուն հանքային կառուցվածքից:
Հարյուրամյակ անց վերջին ոսկորները վերածվում են փոշու, մնում են միայն ատամները՝ որպես մարմնի անխափան մաս:
