Աշխարհը լի է տարօրինակ, խորհրդավոր և հանելուկային վայրերով, որտեղ տարատեսակ անբացատրելի երևույթներ են կատարվում: Նման վայրերից մեկը Բենինգթոնի եռանկյունին է:
ԱՄՆ-ի Վերմոնտ նահանգում գտնվող այս վայրի բարձունքները Գլեստենբերիի բլուրներն են, Բենինգթոն քաղաքը և երկու գյուղական ճանապարհների խաչմերուկը, որը գտնվում է Բենինգթոն քաղաքից 20 կմ հեռավորության վրա: Հենց այս խորհրդավոր «Բենինգթոնի եռանկյունում» 1920-1950 թթ.՝ 30 տարի շարունակ, կորել է առնվազն 40 մարդ:
Մարդիկ անհետացել են սեփական մեքենաներից, այգիներից, անգամ մահճակալներից: Մեքենաները հայտնաբերվել են դատարկ, շրջված կամ ծառերի մեջ մխրճված՝ այնպիսի դիրքում, կարծես վարորդը հանկարծակիորեն լքել է այն:
Առաջին հավաստի դեպքը Բենինգթոնի եռանկյունում տեղի է ունեցել 1945 թ. նոյեմբերի 12-ին, երբ Լոնգ-Թրեյլ զբոսաշրջային ճանապարհի և US9 ավտոճանապարհի միջև ընկած լեռներում անհետ կորավ 74-ամյա Միդի Ռիվերսը, ով առաջնորդում էր 4 որսորդներից բաղկացած խումբը:
Երբ որսորդական խումբը վերադառնում էր լեռներից, Ռիվերսն առաջ է անցել մյուսներից, և դրանից հետո նրան այլևս ոչ ոք չի տեսել: Որոնողական աշխատանքներ իրականացնող խմբերին չի հաջողվել հետքեր հայտնաբերել՝ բացառությամբ գետակներից մեկում գտնված փամփուշտից: Ենթադրվում է, որ Ռիվերսը կռացել է՝ ջուր խմելու, և այդ պահին փամփուշտն ընկել է նրա գրպանից:
Ռիվերսը փորձառու որսորդ ու ձկնորս էր և լավ էր տիրապետում տեղանքին, որտեղ անհետ կորել է:
Վերջին անհետ կորածը երիտասարդ կին Ֆրիդա Լենգերն էր, ով, ի դեպ, միակն է, ում դին հայտնաբերել են: 1950 թ. հոկտեմբերի 28-ին Ֆրիդան և իր զարմիկ Օլիվերը Գլեստենբերի բլուրի մոտակայքում զբոսանքի են դուրս եկել: Աշուն էր, երկինքը բաց կապույտ երանգ ուներ, օդը սուր էր և հիշեցնում էր ձմռան գալուստի մասին: Ֆրիդան ցանկացել է ճանապարհի կողքին գտնվող ծառի տակ հանգստանալ:
Նրա ուղեկիցը ծառից մի քանի մետր հեռու է գնացել, իսկ երբ վերադարձել է, նկատել է, որ քույրն անհետացել է: Աղջիկը չէր կարող հեռանալ, քանի որ Օլիվերն ընդամենը մի քանի վայրկյան է շեղել ուշադրությունը: Տպավորություն է ստեղծվել, թե աղջիկն անհետացել է օդում: Օլիվերը կանչել ու փնտրել է քրոջը բոլոր ծառերի տակ, չնայած որ դրանք շատ բարակ էին և դրանց տակ թաքնվելն անգամ իրատեսական չէր:
Հաջորդ օրը քաղաքային իշխանությունները որոնողական աշխատանքներ կազմակերպեցին, ուսումնասիրեցին տեղանքը մետր առ մետր, սակայն ոչինչ չգտան: Յոթ ամիս անց կորածի դին հայտնվեց այն նույն վայրում, որտեղից որ անհետացել էր: Դին գտել է հայրը, որն ամեն օր այցելում էր այդ վայր:
Աղջիկն այն նույն հագուստով էր, որը կրում էր չարաբաստիկ օրը: Փորձաքննություն է իրականացվել, սակայն մահվան պատճառներն այդպես էլ չեն հայտնաբերվել:
1947 թ. դեկտեմբերի 1-ին ուղևորների աչքի առջև տարօրինակ եղանակով ավտոբուսից անհետացավ ոմն Ջեյմս Թեթֆորդ՝ Բենինգթոնի բնակիչներից մեկը:
Թեթֆորդը, ի տարբերություն տեղի մյուս բնակիչների, չէր հավատում մարդկանց անհետացումների մասին լուրերին և երևույթը վերագրում էր հանցագործներին: Պարոն Թեթֆորդը Բենինգթոն էր վերադառնում ավտոբուսով հարևան նահանգում բնակվող իր հարազատներին տեսակցելուց հետո:
Տասնչորս այլ ուղևորներ տեսել են Ջեյմսին ավտոբուսի հետին նստարանին քնած վիճակում: Սակայն այն պահին, երբ ավտոբուսը հասել է իր նշանակետին, նա այնտեղ չի եղել: Շնորհիվ յուրահատուկ արտաքինի՝ խիտ մորուքի և բեղերի, բոլոր ուղևորները նրան մտաբերում էին: Ճանապարհի ընթացքում ավտոբուսը չի կայանել, այնպես որ, հեռանալ Թեթֆորդը չէր կարող:
Անհետացման պահը ոչ ոք չի նկատել, քանի որ տղամարդը բոլորից հետ էր նստած: Նրա իրերը մնացել էին բեռների համար նախատեսված խցիկում: Այդ օրվանից ի վեր Ջեյմսին ոչ ոք երբեք չի նկատել:
1940 թ. նույն վայրից, որտեղից որ անհետացել էր Ֆրիդա Լենգերը, քիչ հեռավորության վրա անհետացավ 18-ամյա Պաոլա Վելդենը:
Նա զբոսնում էր դեպի Գլեստենբերի բլուր տանող արահետով, նույն ուղղությամբ նրա հետևից քայլում էր Ջոյսերի տարեց ամուսնական զույգը:
Արահետի վրա ցածրադիր մաս կար, որն անցնելուց հետո աղջիկն անհետացել է: Երբ զույգը հասել է նույն վայրին, նկատել է, որ աղջիկը չկա: Թաքնվելու վայր չկար, քանի որ տարածությունը մեծ էր ու հարթ, կարճ խոտածածկով:
Անոմալ տարածքի ամենաերիտասարդ զոհը հնգամյա Պոլ Ջեփսոնն էր, ով անհետացել էր Ֆրիդա Լենգերից 16 օր առաջ: Պոլի մայրը երեխային թողել էր՝ խաղալու այգում, իսկ ինքը գոմ էր գնացել:
Երբ մի քանի րոպե անց կինը դուրս է եկել գոմից, Պոլն անհետացել էր: Երեխան ոչ մի տեղ գնալ չէր կարող, քանի որ այգին շրջափակված էր շատ բարձր պարիսպներով, իսկ դարպասները կողպված էին: Որոնողական աշխատանքները ոչ մի արդյունք չեն տվել:
Թե ինչու է այս տարածքը տասնյակ տարիներ շարունակ նման չարաբաստիկ իրադարձությունների կենտրոնում, դժվար է ասելը: Հայտնի է միայն այն, որ XVIII-XIX հարյուրամյակներում հնդկացիները փախչում էին Գլեստենբերգյան անապատից՝ հավատալով, որ այնտեղ չար ոգիներ են ապրում, այդ իսկ պատճառով նրանք այս վայրն օգտագործում էին միայն թաղումների համար՝ կարծելով, որ եթե չար ուժերին տան հանգուցյալներին, դա կփրկի նրանց ողջերի հանդեպ ագրեսիա ցուցաբերելուց:
