Իսկ գուցե ամենամեծ, ամենաիսկական սերն էն սերն ա, երբ սիրում ես ըստ քեզ՝ քեզ չհամապատասխանող մեկին, քո կարծիքով՝ տգեղ մեկին, քո համոզմամբ՝ քեզ անարժան մեկին... էլ չեմ ասում՝ քո «թշնամուն»: Հը՞: Լուրջ: Ու կոնկրետ պրակտիկ, առօրեական հետեւանք-ենթաիմաստ ունի ասածս. ունեմ հրաշալի ընկերներ, տղա թե աղջիկ, ովքեր «չեն գտնում» «իրենց կեսին»... իբր էլի: Մի՞թե դա սիրելու, իսկապես սիրելու, անձնվիրաբար սիրելու անկարողության խոստովանություն չի... Հիշեցի Աստվածաշնչից նման մի միտք՝ «Եւ եթէ սիրէք դուք զսիրելիս ձեր, զի՞նչ շնորհ է ձեր, զի եւ մեղաւորք սիրեն զսիրելիս իւրեանց: Եւ եթէ բարի առնէք բարերարաց ձերոց, ո՞ր շնորհ է ձեր, զի եւ մեղաւորք զնոյն գործեն»:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել