Ցանկացած երկիր, որը տնտեսապես հետամնաց է, իսկ քաղաքականապես ծանծաղամիտ, դեմագոգիայի, պոպուլիզմի պարարտ դաշտ է, իսկ դա նշանակում է, որ նման երկրում ընտրություններ կոչվածի շնորհիվ միշտ իշխանության են գալու դեմագոգները, պոպուլիստները և նրանք, որոնց միշտ ձեռնտու է լինելու նման «դեգրադացված» հասարակությունը․․․ Հենց այս հանգամանքն էլ լավ իմանալով՝ հասարակության լայն խավերի միջոցով իշխանության եկած ուժերը, գիտակցելով, որ որոշ ժամանակ անց անխուսափելի է հիասթափությունը, ձեռնամուխ են լինում ավելի հավատարիմ հենարան ստեղծելու կամ ձեռք բերելու գործընթացին, մի հենարան, որը հավատարմորեն կարող է ապահովել իշխանության վերարտադրությունը, իսկ այդպիսի հենարանը երկրի օլիգարխներն են՝ բոլոր ժամանակների բոլոր իշխանությունների միակ և հուսալի հենարանը։
Եթե մեր հասարակության մի ստվար մասն իսկապես հավատում է, որ երկրում «հեղափոխություն» է եղել՝ չգիտակցելով, որ եթե երկրում իսկապես հեղափոխություն լիներ, ապա դա կլիներ ցեղասպանության նման մի բան, և ուրեմն՝ շատ լավ է, որ հեղափոխության արհավիրքը շրջանցել է մեր երկիրը, ուրեմն՝ եթե վաղը այդ նույն հասարակությանն ասեն, որ երկիրը քառակուսի է, այդ պատճառով պետք է տեղափոխվել ավելի անվտանգ վայր, նա դրան էլ կհավատա, որովհետև նրա կարծիքով այդպես է պահանջում հեղափոխությունը, իսկ իրականում՝ կույր ատելությունը, որը նրանք անվանում են հեղափոխություն․․․ Ընդ որում՝ զուտ հոգեբանորեն, ատելությունը որոշակիորեն ենթադրում է ինքնարհամարհանք և վախ, քանզի միայն ինքն իրեն արհամարհողը կարող է չտեսնելու տալ փաստերը և հավատ ընծայել անիրական խոստումներին։ Իսկ առավել ափսոսալին այն է, որ այդ ատելությունն «անբուժելի է», այն ձեռք է բերվել պատմականորեն և մեր երկրի համար այն սպառնում է դառնալ անխուսափելի ճակատագիր․․․
