Առաջիկայում պատրաստվում եմ հարցազրույցներ անցկացնել իմ շուրջը գտնվող հետաքրքիր, պայծառ, ինձ հուզող մարդկանց հետ: Որպեսզի իրագործեմ այդ նպատակը, որոշեցի մի փոքր հետազոտություն անցկացնել և կարդալ 20-րդ դարի լավագույն հարցազրույցներից մի քանիսը: Առաջինը այդ ցանկում Յան Վեների հարցազրույցն է Ջոն Լենոնի հետ՝ «Rolling Stone» ամսագրի համար: Այն բաղկացած է երկու բավականին ծավալուն մասերից: Լենոնը անկեղծ պատասխաններ է տալիս տարաբնույթ հարցերին. «Beatles»-ի կազմալուծման, իր նոր ալբոմի, թմրանյութերի օգտագործման, անձնական կյանքի և այլնի վերաբերյալ: Հարցազրույցը ինձ շատ հուզեց, և ես որոշեցի ընտրել մի քանի հատված առաջին մասից և թարգմանել հայերեն: Եթե այն ձեզ ևս հետաքրքրի, կներկայացնեմ նաև այլ նյութեր: Այսպիսով առաջարկում եմ կարդալ հատվածներ Յան Վեների հարցազրույցից Ջոն Լենոնի հետ: Այն անցկացվել է Նյու Յորքում 1970 թ.-ի դեկտեմբերի 8-ին՝ անմիջապես Ջոնի ալբոմի թողարկումից հետո Անգլիայում:
Վ – Ի՞նչ կարծիք ունես ձայնագրությանդ մասին:
Լ – Ես ցանկանում էի լցնել իմ կյանքում ստեղծված անդունդը բառերով և երաժշտությամբ: Նոր էի դուրս եկել խմբից: «Beatles»-ի ժամանակաշրջանը ինձ համար ավարտված էր: Ես այլևս առասպելների չեմ հավատում, իսկ «Beatles»-ը ևս մեկ առասպել է: Երազը ավարտված է: Ես միայն «Beatles»-ի մասին չեմ խոսում, այլ նաև մեր սերնդին բնորոշ այլ երևույթների: Ես պետք է վերադառնամ իրականությանը:
Վ – Ինչպե՞ս քեզ մոտ ծնվեց այդ բառակապակցությունը «God» երգում:
Լ – Ո՞ր բառակապակցությունը:
Վ – «Աստված այն չափանիշն է, որով մենք գնահատում ենք ցավը»: - “God is the concept by which we measure pain”.
L – Ինչպես և շատ բառեր այն ուղղակի դուրս թռավ իմ բերանից: «God»-ը բաղկացած է երեք երգերից: Երբ քեզ մոտ ծնվում է այնպիսի գաղափար, ինչպիսին է «Աստված այն չափանիշն է, որով մենք գնահատում ենք ցավը», մեղեդին ինքն իրեն մտքիդ է գալիս: Ես սիրում եմ այդպիսի երաժշտություն, որը ինքնըստինքյան է ծնվում:
Վ – Ալբոմում չկա որևէ երևակայական տարր:
Լ – Որովհետև այն չկար իմ գլխում: Այնտեղ չկային տեսիլքներ:
Վ – Մեղեդին ևս պարզ է:
Լ – Ես միշտ սիրել եմ պարզ ռոքը: Անգլիայում շատ են նվագում այդպիսի երաժշտություն: Նախկինում ես ստեղծագործել եմ թմրանյութի և պսիխոդելիկ միջոցների ազդեցության ներքո, ինչպես և ամբողջ սերունդը: Իրականում ես սիրում եմ պարզ ռոքնռոլը: Լավագույն կերպով ես ինքնաարտահայտվում եմ միայն ռոքում:
Վ – Ինչո՞ւ է ալբոմի վերջին ստեղծագործությունը հենց «Mummy’s Dead» երգը:
Լ – Որովհետև այդպես ստացվեց: Ալբոմի բոլոր երգերը բնականոն են ստեղծվել: Ես չեմ նստել և մտածել՝ «Գրելու եմ երգ մայրիկի մասին» կամ «Սկզբում գրելու եմ այս, իսկ հետո այն երգը»: Երգերը ծնվել են ինքնըստինքյան, ինչպես որ ցանկացած լավ ստեղծագործական աշխատանք՝ լինի դա երաժշտություն, հոդված կամ մեկ այլ բան:
Վ – Ինչո՛ւ եք սկսել հերոին օգտագործել:
Լ – Այն ինձ հաճույք չի պարգևել: Մենք ցավ էինք զգում, և դա էր պատճառը: Ես և Յոկոն ծանր ժամանակաշրջան էինք ապրում, հատկապես Յոկոն: Նրան ոչ ոք չէր ցանկանում ընդունել, ես էլ նոր էի «Beatles»-ից հեռացել: Մենք ցավագին էինք ընդունում այդ ամենը, և դա էր «H» օգտագործելու պատճառը: Սակայն այժմ մենք դադարեցրել ենք:
Վ – Ո՞րն է ցավի քո ընկալումը:
Լ – Մենք անդադար ցավի միջով ենք անցնում: Մենք ծնվում ենք ցավի մեջ, որն ուղեկցում է մեզ ամբողջ կյանքի ընթացքում: Որքան մեծ է ցավը, այնքան շատ մենք Աստված ենք փնտրում:
Վ – Արի մի քիչ «Beatles»-ից խոսենք: Այն միշտ ընկալվել է որպես 4 մասից բաղկացած մեկ հավաքական անձ: Ի՞նչ պատահեց այդ 4 մասերին:
Լ – Նրանք հիշեցին, որ 4 անհատ են: Մենք ևս հավատում էինք «Beatles» առասպելին: Չգիտեմ՝ մյուսները դեռ հավատում են, թե ոչ: Մենք չորս պատանի էինք… Ես հանդիպեցի Պոլին և հարցրի. «Իմ խմբին կմիանա՞ս»: Այնուհետև եկան Ջորջը և Րինգոն: Մենք ուղղակի խումբ էինք, որը մեծ հաջողության հասավ: Մեր լավագույն ստեղծագործությունը այդպես էլ չձայնագրվեց:
Վ – Ինչու՞:
Լ – Որովհետև մենք դարձանք շոումեններ՝ այն պահից սկսած, երբ կոստյումներ հագանք: Մինչ այդ այն ամենը, ինչ ստեղծում էինք, ֆանտաստիկ էր, մենք մաքուր ռոք էինք նվագում: Հենց որ մեծ հաջողության հասանք, ամենը փոխվեց. մենք վաճառվեցինք, հասկանու՞մ եք: Իսկական երաժշտությունը մահացավ: Մի քանի ժամանոց համերգներից հետո ակումբներում մենք անցանք 20 րոպեանոց ներկայացումների, որոնք նույնությամբ կրկնվում էին ամեն օր:
Վ. - Քո կարծիքով դու հանճա՞ր ես:
Լ – Եթե այդպիսի բան կա, ապա այո, ես հանճար եմ:
Վ – Ե՞րբ դա հասկացար:
Լ – Երբ 12 տարեկան էի: Ես կարծում էի, որ հանճար եմ, բայց ոչ ոք դա չէր նկատում: Այդպես եմ համարել երբ երեխա էի՝ բանաստեղծություններ գրելիս, կիթառ նվագելիս կամ նկարելիս, և հետո՝ ամբողջ կյանքի ընթացքում: Ես հանճար չեմ դարձել «Բիթլզի» շնորհիվ կամ համբավ ձեռք բերելուց հետո, ես միշտ այդպիսին եմ եղել: Հանճարեղությունը խենթության մի տեսակ է, որը ցավ է պատճառում:
