«Մենք միշտ ներկայացնում ենք ինքներս մեզ...»,-ասում էր Գին...
Կանանց հանդեպ «թուլությունը» նա ժառանգել էր հորից, որը շատ կրքոտ էր, ջերմ ու զգայական և երբեք բաց չէր թողնում առիթը գեղեցիկ կանանց հետ «գեղեցիկ ժամանակ անցկացնելու»...
Փոքրիկ Գին տասնմեկ տարեկան էր, երբ բաժանվեցին ծնողները... Ծնողերի բաժանումը անտանելի ցավոտ էր նրա համար...
Ապագա գրողը, որպեսզի փարատի զգացական ցավը, սկսեց հետաքրքրվել կանանցով, որոնք նրան թվում էին անառիկ ու արգելված... Մայրը պնդում էր, որ որդին մինչև տասնվեց տարեկանը ողջամիտ էր... Բայց մի անգամ «ճաշակելով կնոջ սերը...մարմնական սերը»՝ նրան այլևս ոչինչ չէր հետաքրքրում... Ընկերները նրան անվանում էին «երիտասարդ ցլիկ»... Այս մականվամբ նա հպարտանում էր...»))
«Հավատարմություն...հետևողականություն...ի՜նչ անհեթեթություն...ինձ ոչ ոք հակառակում չի համոզի... Երկու կինն ավելի լավ է մեկից, երեքը՝ երկուսից. իսկ տասը լավ է երեքից...»: Նրա կյանքի նպատակը դարձան հասուն տիկնայք, անմեղ գեղեցկուհիներն ու թեթևաբարո կանայք... Նրանք շատ էին...անթիվ...անհամար... Հաճախ էր փոխում ընկերուհիներին... Նա իր վեպերից մեկում գրում է. «Ես կցանկանայի ունենալ հազար ձեռք, հազար շուրթեր,որպեսզի հնարավորություն ունենայի միաժամանակ գրկելու կանանց մի ողջ ամբոխ, այդ հմայիչ ու անհասկանալի էակներին»:
...Մի երեկո դեռահաս Գին հանդիպեց մի գեղեցիկ ֆրանսուհու, գերվեց նրա հրապույրներով.. Տղան ցանկանում էր նրան, նրա աչքերն էին ասում այդ մասին... Նա Ֆաննիին նվիրեց իր բանաստեղծություններից: Իսկ երեկոյան, սրտի մեջ փայփայելով նրան տիրանալու թաքուն հույսը, նա այցելեց այդ կնոջը.. Հայտնվելով այգում՝ նա լսեց ծիծաղի որոտ...սառեց սարսափից... Կինը ընկերների մոտ ծաղրանքով կարդում էր իր նվիրած բանաստեղծությունները... Նման ծաղրանք նա այլևս թույլ չտվեց որևէ կնոջ...
Նրա կյանքում շատ կանայք կային... Նրան ձանձրացնում էր մշտապես հաղորդակցվել ու ինտիմ հարաբերությունների մեջ լինել միևնույն կնոջ հետ... «Ես զգում եմ, որ չեմ կարող սիրել մի կնոջ...որովհետև ինձ չափազանց դուր են գալիս մնացածները»:
Քսան տարեկանում Գի դե Մոպասանն իմանում է սարսափելի լուրը... Նա հիվանդ է.......(Խնդրեմ, «доигрался» в реальную жизнь..)))) Մեծագույն դոնժուանն այնքան տրվեց անառակությանը, որ քսան տարեկանում հիվանդացավ սիֆիլիսով... Չնայած նա ասում էր, որ բուժվել է, սակայն դա այդպես չէր... Սարսափելի հիվանդությունը, որն այն ժամանակ անբուժելի էր, քայքայեց նրա առողջությունը (նույն հիվանդությամբ տառապել են նաև Դոդենը, Մալլարմեն, Թուլուզ-Լոթրեկը, Գոգենը, Բոդլերը...և այլ մեծեր):
Մոպասանը շարունակում էր վայելել կյանքը... Երեսուներկու տարեկանում հանդիպեց Էրմինային, որը շատ արագ գրավեց գրողի սիրտը... Նա իր ողջ ժամանակն անցկացնում էր այդ նազելի, էլեգանտ շիկահերի հետ... Նրանց հանդիպումները, որոնք տևեցին երեք տարի, պլատոնական էին... Ընկերությունից բացի Էրմինան այլ բանի մասին մտածել անգամ չէր ցանկանում... Նա ամուսնացած էր...և պահպանում էր հավատարմությունն ամուսնու հանդեպ... Իսկ Մոպասանը ցանկանում էր այդ կնոջը...գնալով ավելի ու ավելի շատ... Եվ նա այնքան համառ գտնվեց, որ Էրմինան վերջապես տրվեց նրան... Այնպես սիրահարվեց խեղճ կինը, որ նույնիսկ մոռացավ բարքերի, բարոյականության ու պատվի մասին...խախտեց ամուսնու հանդեպ հավատարմությունը... Իսկ Գին, ստանալով այն, ինչ ուզում էր, հանկարծ հասկացավ, որ Էրմինան այլևս նրան հարկավոր չէ... «Ամեն հաղթանակ կնոջ հանդեպ,- խոստովանել է գրողը,-ևս մեկ անգամ ապացուցում է մեզ, որ մեր գրկի մեջ նրանք բոլորն էլ նույնն են»: Մոպասանը դադարեց սիրել հմայիչ Էրմինային նույն թեթևությամբ, ինչպիսին մի ժամանակ սիրահարվել էր... Մի կարճ նամակով նա «հազար ներողություն» հայտնեց խեղճ կնոջն ու մի արտահայտությամբ ընդգծեց իր օտարացումը. «Համբուրում եմ Ձեր ձեռքերը, իմ սիրելի բարեկամ»: Այս ամենից հետո նա գրեց «Մեր սիրտը» վեպը...
Նա հաճախ էր իրեն նույնացնում իր հերոսի հետ... «Սիրելի բարեկամը» ես եմ,-ասում էր նա: Իր վեպի նախաբանում գրել էր. «Ես զարմանում եմ այն բանի վրա, թե ինչպես սերը կարող է լինել տղամարդու համար ինչ-որ բան... Ավելին, քան պարզ զվարճանքը, որը շատ հեշտությամբ կարելի է բազմազան դարձնել...»:
Կյանքի վերջում Գի դը Մոպասանը անխղճաբար խոստովանել է. «Ես երբեք որևէ կնոջ չեմ սիրել...»: Թերևս դա ճշմարիտ էր... Ողջ կյանքի ընթացքում նա սպասել է իդեալական կնոջ...կատարելության...որին այդպես էլ չհանդիպեց... «Անծանոթուհին» մնաց իր սրտում՝ այդպես էլ չդառնալով իրականություն.... «Ես սիրում եմ միայն մի կնոջ... Միակին՝ Անծանոթուհուն... Երկար սպասվածին... Ցանկալիին, նրան, որը կտիրի իմ սրտին, երբ դեռ անտեսանելի է աչքիս, որին իմ երազներում կշնորհեմ կատարելությամբ»:
35 տարեկանից հիվանդությունն սկսեց իրեն զգացնել տալ... Բարդացավ... Չնայած նա պնդում էր, որ ազատվել է այդ սարսափելի հիվանդությունից, սակայն հենց այն էլ հանդիսացավ նրա մահվան պատճառը ...իսկ մինչև մեռնելը դժոխքի միջով անցավ ...կուրություն...հոգեկան խանգարում և այլ սարսափներ (մեծ էր անառակ սիրո գինն ու վճարը):
Նա վախճանվեց 1893թ. հոգեբուժարանում...
Մեռնելուց առաջ բացականչել է. «Օ, խավար... խավար...»:
