Քսան տարի հետո ոչ մեկ չի հիշելու, թե ով որ կուսակցությունից էր և այս պահիս ով ինչ էր անում Հայաստանի համար։ Քսան տարի անց բոլորը մոռացվելու են, ևս մի քսան տարի հետո դրա մասին խոսվելու է բացառապես պատմության դասագրքերում և վերջ։ Ու հենց առաջին քսան անցած տարվանից հետո մարդիկ կհիշեն՝ մենք կարողացա՞նք պահել ու շենացնել Հայստանը, թե՞ ավելի խորը անդունդի մեջ գլորեցինք։ Քսան տարուց եկող սերունդների առաջ մենք պետք է պատասխան տանք, ու իրենց հաստատ չեն հետաքրքրելու այս օրվա կատարված իրադարձությունները։
Աշոտ Նավասարդյանը ժամանակին ճիշտ էր ասում․ «Տասը տարի հետո ոչ ոք չի հիշելու, թե ով որ բլոկում էր եւ ով էր այս պահիս իշխող կամ ընդդիմադիր: Տասը տարուց մարդիկ կհիշեն՝ մենք կարողացե՞լ ենք պահել ազատագրված Ղարաբաղը, կարողացե՞լ ենք անկախ պետություն կառուցել, թե ոչ»:
Այս պահից սկսած նույնն է լինելու նաև տասը, քսան ու երեսուն տարի հետո։
Այս օրերի գերէմոցիոնալ ֆոնին անհանդուրժողականության ու անարդարացի մեղադրանքների զոհ շատերը դարձան։ Բացառություն չէ նաև ռուսաստանահայ բարերար Սամվել Կարապետյանը։ Մի պահ հասարակությունում հայտնվեց մի շերտ, որը սկսեց մեղադրել ու ի՜նչ ասես գրել այս մարդու մասին, բայց ինչի՞ համար։
Իրոք, եկե՛ք մի պահ սթափ դատենք ու իր արած-չարածների հաշվեկշիռը փորձենք հասկանալ։ Ինչո՞ւ են հարձակվել Սամվել Կարապետյանի վրա։ Որ նա Կարեն Կարապետյանի՞ն էր աջակցում։ Բայց որքանո՞վ է այդ պնդումն արդարացի։ Մարդը պարզապես մեկ հանդիպում ունեցավ վարչապետի ժամանակավոր պաշտոնակատար դարձած գործընկերոջ ու ընկերոջ հետ և վերջ․ ո՛չ հայտարարությամբ հանդես եկավ, ո՛չ իր ռեսուրսները կիրառեց, որպեսզի համաժողովրդական շարժմանը խանգարի, ո՛չ էլ ինչ-որ մեկին թթու խոսք ասաց։ Երեկ էլ, երբ ստեղծված իրավիճակի սթափ անալիզ արվեց, Սամվել Կարապետյանի հարազատ եղբայր Կարեն Կարապետյանն առաջինն էր, որ հայտարարեց՝ ճիշտ չի լինի, որ ստեղծված իրավիճակում ՀՀԿ-ն թեկնածու ունենա։ Հիմա այս մարդու մեղքն ինչո՞ւմ է։
Եկեք մյուս կողմից հարցը նայենք։ Այս հեղափոխությունն արդեն փաստ է, ու վաղը մենք սկսելու ենք նոր իրականություն կառուցել։ Ու շատ կարևոր է, որ էմոցիոնալության ու էյֆորիզմի այս օրերին մենք չսկսենք կամուրջներ վառել։ Որքանո՞վ է արդար այս տեղեկատվական արշավը մի մարդու դեմ, ով Հայաստանում հարյուրավոր միլիոն դոլարների ներդրումներ է արել ու անում, տասնյակ միլիոն դոլարների բարեգործություններ է արել ու անում։ Մի՞թե վաղը, երբ այս էյֆորիայի ալիքը նստի, ու ազգովի լծվենք պետականաշինության գործին, այլևս ակտուալ չի լինելու ներդրումների հարցը, չենք հիշելու արտասահմանում գործունեություն ծավալող մեր մեծահարուստ հայրենակիցներին ու նրանցից ամենաազդեցիկին՝ նույն Սամվել Կարապետյանին։ Բերե՛ք զուտ ֆինանսատնտեսական կողմն էլ մի կողմ դնենք․ վերջիվերջո, ամեն ինչ չէ, որ փողով է չափվում։ Որքանո՞վ է մեկը, ով, անկախ քաղաքական իրավիճակից ու դերակատարներից, տարիներ շարունակ Հայաստանում, Ռուսաստանում ու այլ երկրներում միշտ ձեռք է մեկնել իր հայրենակիցներին, չի մոռացել իր ազգային պատկանելության մասին, արժանի այն գրոհներին ու դառը խոսքերին, որոնք հնչում ենք։
Բերե՛ք սթափվենք ու օր առաջ մտածենք այն լուսավոր վաղվա մասին, որի մասին երազում են բոլորը, ու որում տեղ ու լուրջ դեր է ունենալու նույն Սամվել Կարապետյանը։ Պետք չէ նեղացնել մարդկանց զուտ նախապաշարմունքների ու էմոցիաների պատճառով, առավել ևս, եթե հռչակված է, որ սա սիրո ու հանդուրժողականության հեղափոխություն է։ Մի վանեք այն մարդկանց, ովքեր կարող են մեծապես նպաստել այդ լուսավոր վաղվա կերտմանը։
