Ծաղկազարդի նախորդ օրը հիշատակվում է Ղազարոսի հարությունը: Ինչպես հայտնի է Նոր կտակարանից, Ղազարոսը և նրա քույրերը՝ Մարթան ու Մարիամը, Բեթանիա գյուղից էին (այժմ՝ Ազարիա), որ գտնվում է Երուսաղեմից ոչ շատ հեռու: Հիսուսը բացառիկ սիրով և բարեկամությամբ էր կապված այս երեքի հետ և ամեն անգամ Երուսաղեմ գալիս իջևանում էր նրանց տանը:
Ղազարոսի և նրա հարության մասին գրել է միայն Հովհաննես ավետարանիչը (Հովհաննես 11:1-45):
Երբ Հիսուս լսեց իր բարեկամ Ղազարոսի հիվանդության լուրը, ասաց Իր աշակերտներին, որ այդ հիվանդությունը մահաբեր չէ, այլ ծառայելու է Աստծո փառքին: Իսկ երբ հասավ Բեթանիա, Ղազարոսը չորս օրվա մեռյալ էր: Մարթան, ընդառաջ դուրս գալով Քրիստոսին, ասաց, որ եթե Ինքը այստեղ լիներ, իր եղբայրը չէր մահանա: Եվ ի պատասխան Քրիստոսի այն խոսքի, որ նրա եղբայրը հարություն կառնի, նա ասաց. «Գիտեմ, որ հարություն կառնի վերջին օրը, հարության ժամանակ: Տե՛ր, հավատում եմ, որ Դո՛ւ ես Քրիստոսը՝ Աստծո Որդին, որ աշխարհ էիր գալու»: Երբ Հիսուսը տեսավ արտասվող Մարիամին ու նրա հետ եկող հրեաներին, Ինքը նույնպես հուզվեց: Գերեզման հասնելով՝ Հիսուս աչքերը վեր բարձրացրեց և ասաց. «Հա՛յր, շնորհակալություն Քեզ, որ Ինձ լսեցիր: Գիտեմ, որ միշտ լսում ես Ինձ, բայց ինչ որ այժմ ասում եմ, շուրջս գտնվող ժողովրդի համար եմ ասում, որպեսզի նրանք հավատան, որ Դո՛ւ ուղարկեցիր Ինձ»: Այս ասելով՝ Նա բարձրաձայն կանչեց. «Ղազարո՛ս, դո՛ւրս արի»: Եվ Ղազարոսը ելավ՝ ոտքերն ու ձեռքերը պատանքով փաթաթված և երեսը վարշամակով ծածկված: Հիսուսն ասաց նրանց. «Քանդեցե՛ք պատանքը և թողե՛ք, որ գնա»: Հրեաներից շատերը, տեսնելով այս հրաշքը, հավատացին Քրիստոսին:
Ըստ արևելյան ավանդության՝ Ղազարոսը 72 աշակերտներից մեկն էր և եպիսկոպոս էր ձեռնադրվել առաքյալների կողմից:
Ղազարոսի հարությամբ ցույց տրվեց պարտություն կրած մահն ու փափագելի հարությունը:
