(հատված վեպից)
ԴԵԿՏԵՄԲԵՐԻ ...
Անցյալ դարի ութսունականները սևացնելու ցանկությամբ դուռը բացեցի:
Հայելիների սևը փոշոտվել, ծալքավորվել էր: Ա+Բ=Սեր-ը զարմանալիորեն նույնն էր մնացել: Հետո էլ ասում են «սեր» կոչվածը մաքսիմում չորս տարի է տևում: Սերը չգիտեմ, բայց մթնոլորտը փոխվել էր: Այսինքն` ավելացել էր երկու կամ շուրջ երկու ամսով: Ուստի` կրկնեմ.
...Ու մթնոլորտ, որն իմ տարիքն ունի:
Քննիչ-կնոջ ուսերին անցյալ այցելությունից հետո երկու պստլիկ, կասկածելի վարք ու անցյալ ունեցող աստղիկներ էին ավելացել:
- Կրիմինալ էլեմենտը եկա՞վ:
Ձայնի մեջ մեղրի ու շաքարի էնպիսի քանակություն էր լցրել, որ ակամայից բուժքրոջ մտերմիկ դեմքը ծնվեց ու.
- Արի, ընդհամենը կես ժամ ունեմ:
Մոտեցա, որ մանուշակոտ պտուկները ճմրթեմ, երբ դիմագծերը փոխվեցին ու քննիչի ձայնը հեշտոցայինից փոխվեց առնանդամայինի:
- Արտա ...յան, ինչո՞ւ եք եկել,- տանել չեմ կարողանում, երբ կինը տղամարդկայնություն է խաղում:
- Չէի՞ք կանչել...
- Ամսի տասին...
- Ի՞նչ տարբերություն... Դեկտեմբեր ամսի բոլոր օրերն իրար նման են, բացի մեկից:
- Նկատի ունե՞ք երեսունմեկը...
- Չէ, տասը...
- Բայց այսօր... Լավ Ձեզ հետ անիմաստ է վիճել: Ենթադրենք թե ամսի տասն է: Ծխելը թողե՞լ եք:
- Չէ, հունվարի մեկից:
- Փաստորեն, հունվարը Ձեզ համար կոնկրետ ամսաթվեր ունի...
- Ինչո՞ւ եք հարցնում:
- Չիմանա՞մ մյուս անգամ Ձեզ երբ կանչեմ:
- Ենթադրենք ծխելը թողել եմ...
Լազարեթի պատուհանից ծխարանի կողմը նայող կինը ցուցամատը քսում է շրթունքներին: Նրան երևի թվում է, թե էդ մսի կտորները ինձ համար նշանակություն ունեն: Ջահել, քսանմեկ տարեկան իգասեր տղա... Մանուշակոտ կինը շրթունքները շարունակում է բացուխուփ անել:
- Ներքևով աշխատի...
- Քեզ համար տարբերություն կա՞...
- Հա... Ինչ անում ես տակից արա...
- Տափո՞ւկ...
- Ու իմացի. ոչ մի էգ ինձ չի կարողանա փոխել...
- Փոխել ասեցիր` հիշեցի,-քածական ճղճիմությունն անտանելի է դառնում,- Էն օրը թաքուն ի՞նչ էիք ծխում:
- Ծխախոտ...
- Բա ինչի՞ էիր փոխվել...
- Էս վրաս գործ ես բացում, հա՞...
- Հա,- քննիչ կինը մուշտակի օձիքն է գուրգուրում,- ոնց որ չգիտեք: Ըհը... Էստեղ սևով սպիտակի վրա գրված է. «Քաղաքի մահվան հարցով բերման ենթարկել...»:
- Կարդացել եք, գիտեմ...
- Բա էլ ի՞նչ կա... Ես ուղղակի ապշում եմ, ո՞նց կարողացաք քսանութ տարի քաղաքի տղա լինելով...
- Վկաներ ունե՞ք...
- Անտարակույս, անպայման...
Գրպանիս մեջ խշխշան քոր զգացի:
...Արջուկի ոջիլները վերջերս ակտիվացել էին: Խեղճը ձախ էր ուզում գնալ, բայց ոջիլները նրան դեպի աջ էին քշում: Մի երկու ամիս առաջ էլ, քնած ժամանակ, շանս մարմինի վրա դրանք, վերջին հարյուրամյակում. ամենաշքեղ շքերթն էին կազմակերպել...
Քորն անտանելի դարձավ: Ձեռքս գրպանս խոթեցի, թափված աղը անդամիս դիպավ:
- Ի՞նչ ես անում,- մատնիչ- բուժքրոջ վրա ինչքան շարժվող մսի կտորներ կան բացուխուփ են լինում,- հերիք չի՞ հետը խաղաս...
- Ինչի՞ արեցիր...
- Ի՞նչը...
- Մատնելը` ի՞նչը...
- Չէի ուզում` զորացրվես...
-...Մեջդ էսքան հավատ չկա:
Գրպանիս աղը շարունակում էր խսխսալ, երբ հարևան դուռը բացվեց ու հազարմայա սևով մի հնոտիք ներս մտավ: Ութսունականները սրա հետ համեմատած երևի քսաներկուերորդ դարում են:
- Ի՞նչ է պատահել, զավակս...
- Տեր Աստված...
- Աստծո անունը պարապ տեղ մի տուր, որդիս...
- Հայր սուրբ,- թվաց եկեղեցում եմ: Քաղմասում տերտերն ի՞նչ գործ ունի` խաչը վզից կախած, ավետարանը ձեռքին: Չլինի՞... «Գնդակահարություն»,-ուղեղս ինչքան դաժան բան կա ծնում-փայփայում ու ամիսներ շարունակ ինձ էդ կպչան քաքով կերակրում է:
- Աչքերիս չեմ հավատում...
- Հավատա, զավակս: Եկեղեցի գնո՞ւմ ես...
- Պատրաստվում էի այսօր գնալ:
- Հենց այնպե՞ս, թե՞ առիթ կա:
- Հայր սուրբ, նոր տուն ենք տեղափոխվում: Աղը տանելու էի օրհնելու...
- Աստված օրհնի, որդիս... Էլ ի՞նչ կարիք կա եկեղեցի գնալ: Հենց այստեղ էլ կօրհնեմ...
- Բայց...
- Մի քաշվիր, տուր... Սպասիր... Ապեր, դու սերիալում չե՞ս խաղում...
Գրպանիս աղը փոշիանում, սենյակի օդը սպիտակացնում-խեղդում է:
- Այո... Բայց... Այսինքն... Ուզում էի ասել... Դուք էստեղ ի՞նչ եք անում:
Նոր միայն նկատեցի Տեր հոր ուսերին փայլփլող կապիտանային աստղերը:
- Լավ, դերասան ես... Առաջադեմ մտավորական... Ասեմ... Սուտ խոսելը մեղք է, չէ՞... Սովետի ժամանակ պետական հատուկ պատվերով եկեղեցի մտա ուսանելու: Գիտես, թե ինչ ժամանակներ էին: Հազար մարդ էր արտասահմանից գալիս-գնում: Դրանց հսկել էր պետք, չէ՞: Հետո Սովետը քանդվեց ու պարզվեց կարող եմ իմ այս երկու մասնագիտությունները համատեղել... Էնպես որ աղդ օրհնած համարի...
Մի վայրկյան ավել չեմ ուզում մնալ ես քաղմասական եկեղեցում: Փախչել... Փախչել սևից, ութսունականներից ու սևացած քահանաներից: Խեղճ Տեր Աստված... Խեղճ...
- Ասացիք` վկաներ ունե՞ք...
- Հա, քաղաքի մահվան հարցում ձեզ մեղադրող կա:
- Կարո՞ղ եմ իմանալ, ո՞վ է:
- Ըստ օրենքի ոչ,- բուժքույր-քննիչի գլուխը բաժանվել էլ: Մի կեսին` բժշկական սպիտակ գլխարկ էր դրված, մյուս կեսին` զինվորական փափախ,-բայց քանի որ նա մահամերձ է, ապա թաքցնելն իմաստ չունի...
- Ո՞վ է որ...
- Ձեզ շատ հարազատ մեկը:
- Իմ հարազատների մեջ մատնիչներ չկան:
- Պարզվում է` կան...
- Կարո՞ղ եմ անունն իմանալ...
- Խնդրեմ...
Ութսունականներին արտադրված թղթերից մեկը թև առավ, աչքիս առաջ կանգնեց-քարացավ: Սպիտակի վրա սևով գրված էր.
- Վարդանանց տասներեք...
Շարունակությունը՝ այստեղ
