«Դիտելով կադրերը, որոնցում ցուցադրվում էին ադրբեջանական մանկապարտեզում 3-4 տարե­կան երեխաների հետ անցկացվող «ատելության պարտադիր վարժությունները», ես հիշեցի Ջորջ Օրուելի «1984» վեպը, որում կուսակցության անդամներն ամեն օր պետք է նայեին երկու րոպեա­նոց ֆիլմ «կուսակցության թշնամիների» վերա­բերյալ, և հանդիսատեսները պարտավոր էին իրենց ատելությունն արտահայտել ընտրված թի­րախների հանդեպ: Թեև անգլիացի գրողի երևակայությանը և ադրբեջանական իրականության դրսևորումները ծայրահեղական են, բայց ասել, թե դա ինչ-որ արտառոց, պատմության մեջ եր­բևէ չհանդիպած երևույթ է, ցավոք, «լավատեսա­կան չափազանցություն» կլիներ: Վստահ եմ, որ նախորդ դարում նացիստական Գերմանիայի մանկապարտեզներում նույնպիսի «դասընթացներ» էին անցկացնում երեխաների հետ և նույն­պիսի զգացմունքներ էին արթնացնում հրեաների և սլավոնների հանդեպ:
Ծայրահեղական իսլամիստների մեդրեսեներում մանկաց դաստիարակում են նույն տիպի ատելություն «անհավատների» հանդեպ: Եթե գնանք դարերի խորքը, ապա չեմ կասկածում, որ նույնն է արվել տարբեր ազ­գերի պարագայում և նույնիսկ միևնույն ազգի ներսում՝ ասենք, կաթոլիկների և բողոքականների փոխհարաբերություններում:
 
Որո՞նք են մարդկանց գազազեցնելու, գազան (կամ երբեմն անասուն) դարձնելու մեխանիզմնե­րը: Գլխավորն, անշուշտ, ապատեղեկատվությունն է: 30 տարի առաջ Սումգայիթ էին գոր­ծուղվել Ադրբեջանի հատուկ ծառայությունների գործակալները և պատմում էին մարդկանց, թե ինչպես են Հայաստանի քաղաքներում զանգվա­ծաբար բռնաբարում ադրբեջանցի աղջիկներին, կամ ինչպես է Կապանից Նախիջևան հասել մի գնացք, որն ամբողջությամբ լցված էր ադրբեջան­ցիների դիակներով: Հասարակ մարդիկ հակված չեն տեղեկատվությունը քննադատաբար ընկալե­լու, հատկապես այն դեպքում, երբ տեղեկատվու­թյունը ներդաշնակ է իրենց մթին բնազդներին: Ինչպիսի՞ «հակաթույն» կա ուղեղների այդ մթագնման դեմ: Իմ պատկերացրած «հակաթույ­նը» հետևյալն է. այդ պահին Ադրբեջանում պետք է հայտնվեին մի քանի հեղինակավոր մտավորա­կաններ և ասեին՝ «ժողովուրդ ջան, մի պահ մտածենք՝ արդյո՞ք այդ տեղեկատվությունը խել­քին մոտիկ է», մտավորականներ, որոնք չէին վա­խենա ամբոխի հաշվեհարդարից:
 
Հայաստանում նման՝ «ազգային բնույթի» ապատեղեկատվության համար հող, բարեբախտա­բար, չկա: Մեր հասարակությունն այլ հիվանդու­թյամբ է տառապում, մեր մթին բնազդներն այլ տեղ են՝ սոցիալական ոլորտում: Այդ բնազդները պակաս վտանգավոր են, քան ազգային թշնա­մանքի սերմերը: Բայց ամբոխի ցասումը նույնքան հզոր է: Հատկապես ֆեյսբուքյան ամբոխի»,-գրում է թերթը:
 
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
 
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել