Երկնաքերի ամենավերջին հարկում ապրում են կանացի սեռի երկու մարմին։ Ամեն առավոտ արևը ներխուժում է պատուհանով և բռնացնում նրանց մահճակալի վրա խճճված, սավանով ծածկված, ասես՝ հերձարանում միմյանց վրա նետված մարմնամասերի կույտ։ Ամեն առավոտ քաղաքն արթնանում է նրանց ականջախեցիների մեջ, և սավանի տակից ուրվագծվող կորությունները սկսում են շարժվել՝ ճռճռացնելով մահճակալի երկաթյա ողերը։ Մահճակալի դիմաց, հատակին դրված մեծ հայելին արտացոլում է աշխարհի արարման պատկերը. քանդվում է մարմնամասերի կծիկը, և սավանի տակից դուրս են գալիս երկու մերկ, երիտասարդ, առողջ մարմին։ Այդպես մերկ ու բոկոտն, ցատկոտելով միջատասպան կավճով հատակին նկարված տների, արևի, ծառերի արանքներով, աշխատելով չտրորել դրանց շուրջը փռված խավարասերների դիերը՝ նրանք նետվում են պատշգամբ՝ տրվելու արթնացող քաղաքին։
Առավոտվա այդ ժամին քաղաքը իր բոլոր բջիջներով խոյանում է վեր։ Քաղաքը առնական է, հզոր, դաժան, մղող պայքարի և կյանքի։ Նրանք բարձրացնում են ձեռքերը, ասես պատրաստվելով առավոտյան մարմնամարզության, բայց ծուլությունից, թե քնկոտությունից, ձեռքերը կանգ են առնում կես ճանապարհին, և նրանք նմանվում են ֆիլմի հերոսների. պատշգամբում, ինչպես նավախելին կանգնած, ձեռքերը կողքի տարածած, աչքերը արևից ու գլխապտույտ բարձրությունից կկոցած ու փակ՝ նրանք ասես առագաստներ լինեն քաղաքի անծայրածիր օվկիանում։ Երկնաքերների արանքներով վզզացող միջանցիկ քամին ծածանում է նրանց չսանրած մազերը և ճկում բարակ, արևից շողշողացող մարմինները։ Կուլ տալով օդի զովությունը և սառը արևը, թարմություն նախաճաշած՝ կանացի մարմինները նետվում են ցնցուղի տակ՝ խաղացկուն ու ծիծաղկոտ, ստույգ՝ ողջ գիշեր միմյանց սիրո հեղուկներով ցայած սիրեկաններ։ Շտապելով ու շտապեցնելով իրար՝ նրանք հագնվում են, սանրվում. արդեն լսվում են աշխատանքային օրվա սկիզբն ազդարարող՝ անվերջ վերանորոգման ձայները։ Նրանք ժամանակ չեն ծախսում վերելակի կոճակը սեղմելու և անսարքության մեջ համոզվելու վրա, սուրում են աստիճաններով ցած՝ աշխատելով հնարավորինս քիչ շնչել. աղբատար խողովակից վաղուց աղբը չի հեռացվել և ամբողջ շքամուտքում, առաջինից մինչև վերջին հարկ, գարշահոտություն է կանգնած։ Ճանապարհին հանդիպում են պերեկիսի հոտ արձակող, հաղթանդամ կանայք՝ գլուխները սրբիչներով փաթաթած, ցեմենտի և ավազի պարկերի տակ ճկռած բանվորներ՝ ամբողջովին փոշու մեջ կորած, կատաղած շներ, որ տերերին վզափոկեր հագցրած տանում են զբոսանքի, անտեր ու միշտ քաղցած առնետներ, գործազուրկ տղամարդիկ՝ ծնկների մասում լոճված շալվարներով, ճակատի մասում նոսրացած մազերով, դեմքի չսափրած, ցանցառ բոսականությամբ։ Շքամուտքի դռան մոտ, որտեղ մի քայլ է բաժանում նրանց թթվածնից, սովորաբար մաքսավոր է լինում՝ խոզը կամ կռվարար աքաղաղը, կամ ջղային սագերը, կամ կծող շունը… Բայց կանացի մարմինները չեն ընկրկում, նրանք գիտեն, որ քաղաքի իսկական բնակիչը ամեն օր կյանքի ու մահու կռիվ է մղում բնության դեմ։ Նրանք հաղթահարում են անցակետը և հայտնվում գյուղական տան բակում՝ մրգատու ծառերով, ջերմոցով, բանջարանոցով, լոբու մարգերով, գոմով, հավանոցով, խոզանոցով, ցախանոցով, ուր կտրտած փայտեր են շարած, ծառի կոճղեր ու ճյուղեր աթարի դեզի հարևանությամբ։ Հավերը որդ են փնտրում քանդված ասֆալտի արանքներից բսնած խոտերի մեջ, իսկ աքաղաղը հսկում է նրանց խաղաղ քուջուջը։ Սագերը թռչելու անհաջող փորձեր են անում և բակի մի ծայրից մյուսն են վազում՝ թռիչքի համար թափ հավաքելով։ Բակում ծաղկանոցներ էլ կան՝ գոյացած մուրաբայի վարդի անկանոն աճից։
Շարունակությունը՝ այստեղ
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել
